Het volgende dorp dan. Of het daarop volgende…

Château-Porcien Avançon Saint-Loup-en-Champagne L’Ecaille Bazancourt

De dag begon niet lekker vandaag: gisteravond niet gegeten; vannacht slecht geslapen; m’n was niet droog en dus te zwaar de tas in; toen ik de deur van de gîte achter me dichttrok begon het te bewolken; de supermarkt ging een uur later open dan op de deur stond aangegeven; en tegen de tijd dat ik echt op pad ging, kwam er een onweersbui over. Gelukkig was ik het dorp nog niet helemaal uit toen de bui losbarstte, en had iemand een hek open laten staan bij de voetbalvereniging, zodat ik daar onder een luifel kon schuilen.

Moe, sloom van te weinig eten, met pijn in mijn rug, en een blaar onder mijn voet die snel groeide, wilde ik eigenlijk in het eerstvolgende dorp alweer afhaken. Daar was echter geen pelgrimsopvang, en ook winkels waren er niet. En datzelfde gold voor de volgende 2 dorpen, waardoor ik uiteindelijk toch de volle 22 kilometer van deze etappe liep.

Een paar kilometer voor Bazancourt begonnen donkere luchten zich samen te pakken. Een jogger waarschuwde me nog dat er een orage aankwam, maar toen was het voor mij al ruimschoots te laat om om te keren en terug naar huis te gaan. Dus ik ritste mijn broekspijpen aan mijn broek, gooide mijn poncho over mijn hoofd, en zette me schrap. Regen en storm kreeg ik behoorlijk te verduren, maar tegen de tijd dat het onweer losbrak, zat ik gelukkig al binnen bij een vriendelijk oud stel. Zij zouden voor mij degene bellen die verantwoordelijk was voor de pelgrimsopvang, maar eerst moest er geproeft worden van de zelfgebakken brioche en bood de man mij een Heineken aan; eigenlijk niet mijn merk, maar de man was zo trots dat hij het in huis had, dat ik niet kon weigeren.

Vervolgens werd ik met de auto naar de andere kant van het dorp gebracht, waar degene woont die verantwoordelijk is voor de pelgrimsopvang. Omdat ik maar alleen was, en hun zoon zojuist was vertrokken richting universiteit, hoefde ik niet naar de gîte, maar kon ik op de kamer van de zoon slapen. En ik kon ook meeëten, hoewel zij zelf zo weining gegeten hebben, dat ik denk dat zij samen nog even ‘echt’ gegeten hebben toen ik om kwart over 8 richting bed vertrok. (Maar het kan ook gewoon zijn dat ze ‘s middags al warm gegeten hadden, dat doen de mensen hier vaak; ik kan niet tellen hoe vaak ik hier rokende barbecues heb gezien op maandagmiddag.)