In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening.

Archief

Emmaus Nederland, Werk

Terug naar Frankrijk!

Weer een lange stilte. Tja, wat kan ik zeggen…? Soms zitten er teveel andere dingen in mijn hoofd.

Die andere dingen was in dit geval Emmaus Nederland. Daar heb ik in de afgelopen maanden een soort stage gelopen, om te zien of ik bij één van de gemeenschappen terecht zou kunnen als leidinggevende; ik heb kortere of langere tijd verbleven bij respectievelijk Emmaus Parkwijk, Haarzuilens, Langeweg en Feniks.
Uiteindelijk heb ik besloten niet bij Emmaus te blijven, maar dat is een puur persoonlijke keuze, waarmee ik verder niemand wil beïnvloeden. Emmaus is een prachtig doel, en iedereen die op zoek is naar idealistisch werk raad ik aan nù contact op te nemen met Emmaus; vooral in Tegelen is men hard op zoek naar mensen met leidinggevende capaciteiten, er is veel te doen, en het is een prachtige omgeving; onderdak is al voor je geregeld. Mijn besluit was vooral gebaseerd op het feit dat ik Frankrijk miste, en dat ik nog een beetje aan mijn eigen toekomst wil werken, omdat ik, door mijn verblijf in het buitenland, gekort zal worden op mijn AOW; ik wil dus nog even wat reserves gaan opbouwen.

En terwijl ik zo aan het dubben was over wel of niet bij Emmaus blijven, kreeg ik een mailtje uit Frankrijk…
Begin november had ik gesolliciteerd op een baan als vertaler van software en IT-documentatie, van het Frans naar het Nederlands. Ik was er niet naar op zoek, en verwachtte ook niet echt aangenomen te worden, maar ik kwam de advertentie tegen toen ik op zoek was naar campings die Nederlands-sprekende medewerkers zochten. En onder het motto ‘Och, waarom niet?‘ reageerde ik; een sollicitatie via internet is snel verstuurd, en ik had in het verleden ook weleens wat software en documentatie vertaald van het Engels naar het Nederlands.
Ik hoorde niets en vergat het.

Totdat ik anderhalve week geleden een mailtje kreeg met de vraag of ik nog geïnteresseerd was. Ik was natuurlijk nog wel bezig Emmaus Nederland te verkennen, maar ik was wel nieuwsgierig hoever ik zou komen. En als ik ver genoeg zou komen, was het ook wel handig om iets achter de hand te hebben. Dus maakte ik de vertaaltest, en maakte ik ook een opname van mijn stem, waaruit men zou kunnen bepalen of ik niet een te zwaar accent had om video’s in te spreken.

Vanmorgen kreeg ik een telefoontje: of ik mijn gegevens op zou willen sturen om het contract in orde te maken, en of ik misschien komende week zou kunnen beginnen.
Ik werd zo blij van het idee terug te kunnen naar Frankrijk, dat ik direct de knoop heb doorgehakt, en vanmiddag heb ik Emmaus Nederland al laten weten dat ik elders geroepen word. Komende week beginnen zal waarschijnlijk niet lukken, maar ik ga in ieder geval zo snel mogelijk. Vanmiddag heb ik mijn caravannetje naar Limburg gehaald, zodat ik alvast wat voorbereidingen kan treffen, en vanavond heb ik een aantal mails rondgestuurd om te zien of ik een plekje in Frankrijk kan vinden om ‘m neer te zetten.
Tot aan de betaling van mijn eerste salaris zit ik wat krap bij kas voor een camping, dus als je toevallig iemand kent met een stukje grond in de buurt van Nantes, dan hoor ik het graag.

Maar hoe dan ook: uw favoriete zwerver gaat weer op pad; naar Bretagne dit keer!

Emmaus Nederland

En wéér gaat de toekomst op de schop

Mijn bliksembezoek aan Vlaardingen en Schiedam zou nog een mooi staartje hebben, schreef ik van de week. Nou, wat dacht je hier bijvoorbeeld van…?

Het plan was om, onderweg van Avignon naar Vlaardingen, drie keer te overnachten: de eerste keer in Rodez bij Emmaüs, om de collega’s even gedag te zeggen en direct ook mijn caravan in de tuin te zetten bij Claude; de tweede keer bij Emmaüs in Bourges, waar collega ‘le petit Robert‘ heen gegaan was (ik was zelf ‘le grand Robert‘); en de derde keer in het noorden van Frankrijk, waar collega ‘le gros‘ bij een Emmaüs zou zitten. Maar in Rodez hoorde ik dat le petit Robert zich inmiddels bij Cyrille (‘le gros‘) bij Emmaüs Touraine had gevoegd. Waardoor 2 overnachtingen samengevoegd werden tot 1 overnachting.
Voor het geval je het nog niet doorhebt, trouwens: ik ben dit verhaaltje een beetje aan het rekken, om de spanning erin te houden…

En dus duurde mijn reis een dag korter dan gepland. Ik had natuurlijk een nachtje extra in Rodez kunnen blijven. Of in Touraine. Of Jeroen en Leoni bellen of ik een dagje eerder mocht aankomen.
Maar ik zag hierin een leuke kans om kennis te maken met Emmaus in Nederland (in Nederland is het zonder trema op de ‘u’). En dus zocht ik het adres op van Emmaus in Breda en reed ik daarheen, om te zien of er in Nederland, net als in Frankrijk, altijd een bed klaarstaat voor wie aanklopt.

Bij Emmaus in Breda trof ik de deur dicht en het licht uit. Maar op het moment dat ik de deur van de auto weer open deed om bij de kachel en de radio met mezelf de discussie te voeren of ik een goedkoop hotelletje zou zoeken of toch Jeroen en Lee zou bellen, kwam er een man uit het huis naast de Emmaus-winkel om het Emmaus-hek te open te doen en in de Emmaus-auto te stappen. (Eigenlijk weet ik niet of het een Emmaus-auto was, maar ik vond die zin zo grappig klinken.)
Uiteraard gooide ik mijn autodeur direct weer dicht, en schoot ik de man aan. De man vertelde me dat er hier sowieso geen bed klaar zou staan, maar dat ik dan bij Emmaus in Langeweg moest zijn. Maar dat ik dan wel moest wachten tot dinsdag, omdat de mensen in Langeweg nu van hun welverdiende weekend genoten.

Ja, m’n kont!
Ik had nu de naam Langeweg gehoord, en dus zocht ik het adres van Emmaus Langeweg op, en reed ik erheen; Langeweg ligt vlakbij Breda. In Langeweg trof ik de deur open, en dus ging ik naar binnen, waar ik uiteindelijk op de verdieping opgevangen werd door een bewoner. Deze bewoner wist niet zo heel goed wat hij moest met mijn vraag om een bed, en bood me dus een kop koffie en een koekje (zo Hollands) aan, en belde de coördinator, zoals de responsable in Nederland blijkbaar genoemd wordt.
In de keuken wachtend op deze coördinator las ik op het prikbord een memo van Emmaus Nederland, waarin stond dat er bij Emmaus in Nederland een tekort is aan managers. ( ← Mmmhh… Hier lijken we in de buurt te komen van de kern van dit verhaaltje, denk je ook niet…?)

De coördinator kwam, en verzekerde me dat hij me uiteraard niet op straat zou zetten. In het ergste geval kon ik op de bank in de woonkamer, maar bij nader onderzoek bleek de passantenkamer vrij. Omdat ik nog niet aan eten toegekomen was — om dit verhaaltje lekker kort te houden (…) heb ik niet verteld over mijn strubbelingen om in het zuiden van België te tanken — was er bovendien ook lasagne voor me.
Toen de formaliteiten afgerond waren, vroeg ik terloops naar de memo op het prikbord. Wat het begin was van een gesprek dat ermee eindigde dat ik Fred mijn visitekaartje gaf. En dat een vervolg kreeg toen hij me 2 dagen later mailde met de vraag in ieder geval alvast mijn CV en een motivatiebrief te sturen, en na te denken over een moment om weer naar Nederland te komen, want deze week kon hij helaas echt geen tijd vrijmaken om nader kennis te maken.

Het plan was eigenlijk om op zondag de terugreis naar Frankrijk te aanvaarden, maar ik besloot Fred te vragen of hij maandag misschien wel tijd zou hebben; als ik dan bijvoorbeeld van zondag op maandag weer bij Emmaus Langeweg zou kunnen slapen, zouden we maandag met elkaar kunnen praten. Maandag kon hij wel, maar dan alleen ‘s avonds; ik kon dan eventueel wel van maandag op dinsdag in Langeweg slapen. Ik vond de investering van een goedkope AirBnB voor de nacht van zondag op maandag gerechtvaardigd.
Maandagavond hebben Fred en ik een paar uur gesproken, en we hebben besloten dat ik bij een aantal Emmaus-vestigingen in Nederland een soort van stage ga lopen, steeds 2 weken tot een maand, en dat we dan samen besluiten bij welke van de 3 vestigingen die op zoek zijn naar een manager, ik ga beginnen.
Vandaag tussen de middag (ik ben nu weer in Rodez, waar ik vandaag als vrijwilliger heb geholpen met de ‘Grande Vente de Noël‘) had ik een mail van Fred: er zijn voorlopig al 4 Emmaus-vestigingen waar ik welkom ben.

En dus rijd ik deze week weer naar Nederland, waar ik in Langeweg de caravan stal, om dan eind deze week te beginnen bij Emmaus Parkwijk (Utrecht) tot ergens begin januari. Vervolgens ga ik dan ook nog naar Emmaus Haarzuilens (ook Utrecht) en Emmaus Tegelen, om uiteindelijk weer in Langeweg terecht te komen, waar ik ook nog zal meelopen. En wellicht volgen er nog meer.
De stage zal ik doen op dezelfde basis als ik tot nu toe gewend ben bij Emmaus: kost en inwoning, en zakgeld; maar uiteraard zal het werk wel verschillen. En als ik dan ‘voor het echie’ begin, zal ik gewoon salaris krijgen. Het salaris van de leidinggevenden in Nederland ligt overigens lang niet zo hoog als in Frankrijk, maar dat boeit me verrassend weinig: het is het werk waar het me om gaat.

Ik ben op een haar na volledig geïnstalleerd in Frankrijk. En dus pak ik mijn boeltje weer op om het in Nederland te gaan proberen.
En als het in Nederland onverhoopt niet lukt, moet ik in Frankrijk weer een heleboel zaken opnieuw in gang zetten.
Dus ik kan maar beter zorgen dat het in Nederland allemaal lukt. En als ik dan straks een salaris heb, ga ik op zoek naar een leuk bouwvalletje in Frankrijk dat ik gedurende de komende 15 jaar in de vakanties kan opknappen voor later.
Klinkt goed.