In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening.

Archief

Micro-entrepreneur

Meer vrijheid dan me lief is

Nou, nu ben ik dan volledig vrij: ingeschreven als ondernemer, auto onder m’n kont, caravan om in te wonen. Wat wil een mens nog meer? Nou, werk dus, bijvoorbeeld.

Gelukkig had ik wat gespaard voordat ik bij Emmaüs vertrok. Maar dat gaat nu wel heel hard. Met de kosten die ik heb, kan ik er misschien nog een maandje mee verder, maar dan is het op.
Trouwens, even een zijstraatje, over kosten gesproken: de telefoon moet natuurlijk betaald worden, en de nodige verzekeringen, maar voor de auto heb ik een erg goeie deal gehad: de helft heb ik kado gekregen van Emmaüs, en de andere helft betaal ik met 100 euro per maand af, zonder rente. Ja, da’s wel heel mooi, ja.
Maar goed, met de kilometers die ik maak om werk te vinden, heeft de auto ook wel regelmatig dorst; ik heb er inmiddels al een paar duizend kilometer op zitten.

Ik ben begonnen met alle campings met Nederlandstalige eigenaren. De reacties waren over het algemeen positief of zelfs enthousiast, maar dat wil nog niet gelijk zeggen dat men ook werk voor me had. Dus heb ik daarna ook nog een paar rondjes gedaan voor campings met Franse eigenaren en gemeentelijke campings. Ik denk dat ik nu zo’n 40-50 campings gehad heb (wat nog helemaal niet zo heel veel is op de bijna 200 die er zijn in de Aveyron, de bijna 800 in de Midi-Pyrénées, de ruim 1600 in Occitanië, of de ruim 3000 in Le Grand Sud-Ouest). De visitekaartjes gaan als warme broodjes, en de diesel ook. Maar er komt nog niet echt heel veel voor terug.
Maar goed, dat zou zomaar ieder moment kunnen veranderen. Ook Fransen kunnen ziek worden. En met de hoeveelheid visitekaartjes die ik heb rondgestrooid, kan het dan zomaar zijn dat er iemand denkt “Hé, maar wacht ‘s even… Was hier niet laatst die zwerver die werk zocht?“. Nou ja, dat denken Fransen natuurlijk helemaal niet, want Fransen hebben de gewoonte in het Frans te denken, maar je snapt wat ik wil zeggen.

En ik doe niet helemaal niks. Ik heb de afgelopen weken steeds een aantal uur per week ergens in de tuin kunnen werken.
Weer een zijstraatje. Vroeger, lang geleden, had ik Filmnet. En daar had je dan op zaterdagavond laat vaak films over rijke weduwen en hun tuinmannen; films die toenmalig vriendinnetje en ik best inspirerend vonden. Maar zo blijkt het in het echt dus helemaal niet te zijn. Maar goed, de dames waar ik tot nu toe in de tuin heb gewerkt, waren 63 en 84 jaar, dus ik kan nog wel even wachten.
Oké, in de tuin werken dus. Waarmee ik ongeveer de vaste lasten kan dekken. En dus ook het einde van het spaargeld een beetje kan uitstellen. Ook nog wat rondjes maken naar campings. En dan zijn er ook nog hotels. En chambres d’hôtes.

Maar mocht je nou een favoriete camping of bed&breakfast hebben, doe dan even een goed woordje voor me, alsjeblieft. Wel op maximaal 2 dagen rijden van waar ik nu zit, dus laten we zeggen Frankrijk, Spanje, Portugal, Italië, België, Nederland, Zuid-Duitsland of Zwitserland. Mijn CV en overige gegevens staan op www.roblalau.net.

En verder geniet ik wel enorm van mijn caravannetje, dat al echt als thuis begint te voelen, en van zelf koken (dat was ook al ruim anderhalf jaar geleden), en van zelf stappen zetten om verder te komen. Dus het leven is wel goed. Ondanks èn dankzij alles.

Micro-entrepreneur

Pinautomaat

Nou ja, eigenlijk mag ik van Wikipedia niet ‘pinautomaat’ zeggen, maar moet het ‘betaalautomaat’ zijn. Want voor contactloos betalen hoef je geen pincode in te voeren, en dat kan-ie ook.

Maar goed, hij komt in ieder geval precies op tijd binnen, want morgen wil mijn eerste klant de eerste factuur betalen.

Ook zo wat: ik had bedacht dat ik, om klanten te overtuigen van het nut van pinbetalingen, een korting van 5% zou geven als klanten direct afrekenen, in plaats van na een dag of 30 een overboeking te doen. Blijkt mijn eerste klant al helemaal enthousiast ‘dat dat tegenwoordig toch allemaal maar mogelijk is‘, zelfs zonder dat ik haar van die korting verteld heb. Boor ik mezelf gewoon 5% door mijn neus; da’s wel mooi een euro per uur…

Goed, verder wel leuk speelgoed natuurlijk: TPE (Terminal de Paiement Électronique) verbindt zich via Bluetooth met de telefoon, en op de telefoon draait een app die het contact met de server regelt (en die het betaalbewijs kan versturen via SMS of e-mail). Ik blijf een gadget-freak.
En het boekhoudprogramma dat ik gebruik, draait online, en kan ik ook prima met de smartphone bedienen, dus morgen aan het eind van de dag kan ik, bij de klant aan tafel, onder het genot van een bakkie koffie, de factuur en de betaling rondmaken, en zo de administratie voor de eerste week werk op orde hebben voordat ik thuis ben.

Micro-entrepreneur

Aan het werk!

Op de terugweg van het gesprek dat ik vanmorgen had bij een potentiële klant, had ik een heel verhaal verzonnen voor mijn blog. Maar waar het uiteindelijk gewoon op neerkomt, is dat ik morgen begin.
B-)

Het is geen camping, maar een boerderij. Ik ga me voornamelijk bezighouden met de tuin, en daarbij een beetje klussen. Mevrouw had mijn visitekaartje gevonden bij Emmaüs (uiteraard heb ik een stapeltje bij de kassa neergelegd), en belde me van de week.
Eigenlijk was ik natuurlijk op zoek naar campings, maar ik geloof niet dat ik al in een positie ben dat ik een klus voor een uur of 20 per week, gedurende een maand of 2, kan afwimpelen.

Zolang ik mijn eigen auto nog niet heb, komt mevrouw me halen, en brengt ze me ook weer terug.

Ik moet nu alleen wel even kijken hoe ik het ga doen met het opknappen van de caravan, maar ook daar pas ik op de een of andere manier vast een mouw aan.

Emmaüs Rodez, Micro-entrepreneur

De knoop doorgehakt

Eén van de leidinggevenden van Emmaüs Rodez, de voorzitster van Emmaüs Rodez, en de vice-voorzitter van Emmaüs France houden zich nu bezig met mijn plan. Die laatste is degene die heeft voorgesteld een aanvraag te doen bij Emmaüs France voor een financiering, omdat hij enthousiast is over mijn plan. Niet alleen omdat het goed is om een compagnon terug te zien gaan richting de ‘normale’ wereld, maar ook omdat de zaken nogal stroef lopen bij Emmaüs Rodez (une communauté en difficulté), en het weleens heel goed zou kunnen zijn voor de moraal van alle betrokkenen, als dit project van de grond komt.

Maar goed, het blijft Emmaüs, en dus loopt het allemaal een beetje stroperig. En dus kwam van de week ook dat antwoord niet, dat ik eigenlijk wel verwacht had. En dat begint nu ook een beetje op de zenuwen te werken van de leidinggevende, die er in eerste instantie met een koppel paarden bij getrokken moest worden (misschien scheelt het ook dat ik sinds een tijdje minstens 1 keer per dag , maar liever nog 2 of 3 keer, aan zijn bureau sta om te vragen of hij al nieuws heeft). Hij heeft me daarom vandaag gezegd dat we volgende week in ieder geval iets gaan doen; dan wel een krediet van Emmaüs France, dan wel het krediet hier, met de garantie van Emmaüs Rodez. En ik heb me daar direct bij aangesloten, en 4 weken vakantie vastgelegd. Ik ben vastbesloten om na die vakantie niet meer voor Emmaüs te werken; òf ik ben voor mezelf begonnen, òf ik vertrek zonder werk. Het heeft nou eenmaal geen zin om tot de herfst te gaan zitten wachten, als je op campings wilt werken.

En dat betekent dat morgen mijn laatste dag voor Emmaüs is. En dat alleen omdat Refik, degene die het elektro-stokje van me over gaat nemen, er niet is om de verkoop te doen. Eigenlijk ben ik een maand of 2 geleden al gestopt met de verkoop, en doe ik alleen nog de werkplaats; ik trok het niet langer om altijd maar beleefd te moeten blijven tegen dat volk dat elke euro te duur vindt, en altijd alles voor de helft wil. Ik heb me dan ook vast voorgenomen dat volk morgen precies te laten weten hoe ik over ze denk. Waarschijnlijk zal ik niet veel verkopen, maar het zal me in ieder geval enorm opluchten.
:-)

De volgende actie wat betreft mijn krediet zal overigens op zijn vroegst pas eind volgende week zijn. Het is nu bijna weekend, dus het werk voor deze week is voor kantoormensen afgelopen, dinsdag is het 1 mei, dus dan wordt er in Frankrijk niet gewerkt, en dan neemt iedereen dus maandag ook vrij (faire le pont; een bruggetje maken).
Houd mijn site in de gaten; hier lees je het nieuwste nieuws het eerst.

Micro-entrepreneur

En verder, trouwens…

Tja, en wat betreft de overige voorbereidingen…

2 Weken geleden schreef ik dat ik vrij snel een oplossing verwachtte voor een garantie voor mijn microkrediet. Nou, die oplossing is er nog niet, maar er zijn er verschillende binnen handbereik. Eén van de leidinggevenden heeft contact gehad met Emmaüs France, en heeft te horen gekregen dat men daar een regeling heeft waar ik waarschijnlijk gebruik van kan maken. En mocht dat toch niks worden, dan wil de stichting Emmaüs Rodez me graag helpen door zich garant te stellen voor de helft van mijn lening.
De leidinggevende die dat op zich genomen heeft, is deze week met vakantie (ik krijg een beetje het idee dat je als leidinggevende bij Emmaüs dan wel ziek moet zijn, dan wel op vakantie), maar als alles gaat als gepland, is hij volgende week weer terug, dus dan weet ik meer.

Micro-entrepreneur

iPhone 7

Een wat?!
Yep, ‘t is echt waar: ik heb me een iPhone aangeschaft.

:unsure:

Het zit zo:
Ik wil straks pinbetalingen kunnen accepteren. En het pinapparaat dat ik heb uitgekozen, maakt contact met de bank via een app op de mobiele telefoon. En voor die app heb ik een iets modernere telefoon nodig dan de mobiel die ik nu heb. En daarbij vind ik het ook wel handig om straks mobiel internet te hebben, en om mijn laptop dan ook aan te kunnen sluiten op dat mobiele internet. En dus heb ik een mobiel abonnement genomen met onbeperkt dataverkeer, en daarbij een telefoon die zich ook als modem laat gebruiken voor mijn laptop, en die bovendien probleemloos de app van mijn pinapparaat kan draaien.

En natuurlijk: dan nog is Apple een merk voor vormgevers en andere meisjes, en bovendien een heel eng bedrijf. Maar in de mobiele telefoonwereld moet je kiezen tussen 2 kwaden. En dan is Google (Android) wat mij betreft toch het grootste kwaad, en daarom heb ik gekozen voor een iPhone.

UPDATE 2018-05-15:
Op mijn andere blog een stukje over het synchroniseren van de iPhone met Mozilla Thunderbird: →klik

Micro-entrepreneur

Reclamespul

Ik ga nog geen enorme bedragen uitgeven aan reclame. En het grootste deel van het budget dat er is voor reclame, is gereserveerd voor diesel, om me in persoon te kunnen gaan voorstellen bij potentiële klanten. Maar een stempel is verplicht, visitekaartjes horen er echt wel bij, en T-shirts… nou ja, dat vond ik gewoon leuk.
Nee, maar effe eerlijk: ‘t is toch enorm cool als ik straks op een camping aan het werk ben in mijn eigen T-shirt? ‘k Heb er maar 5. En ik had een kortingscoupon.
:-)

‘t Wordt nu wel echt.

Micro-entrepreneur

Het kan nu niet lang meer duren

Gisteren heb ik mijn numéro SIREN ontvangen; mijn inschrijfnummer Kamer van Koophandel, zeg maar. Ik ben dus nu ècht ondernemer in Frankrijk.
Is dat cool, of wat?
:yahoo:

M’n eerste klant wacht al een tijdje op me.
Claude, de vrijwilliger die me een caravan aangeboden heeft, is een weekje bij zijn dochter op visite, en neemt op de terugweg de caravan mee; die staat namelijk bij die dochter in de tuin. Zo kan ik over ruim een week dan eindelijk de keuze maken tussen de 2 (!) caravans die me zijn aangeboden.
Aanstaande maandag heb ik een dag om me te wijden aan de zakelijke rekening en de verzekeringen.
Het enige waar nog geen zicht op is, is een auto.

Maar het zou best eens kunnen dat ook dat binnenkort gaat veranderen.
Mijn microkrediet is afgewezen, zoals ik al een beetje verwachtte; ik had te weinig garanties. En het overleg tussen de 2 leidinggevenden en de voorzitster van Emmaüs Rodez, over het geven van een garantie, ging niet door, omdat één van de leidinggevenden ziek was. En dus stuurde ik gisteren een mail aan de voorzitster, om te vragen of zij misschien eens over mijn dilemma zou willen nadenken, in plaats van de leidinggevende, die zelfs zonder ziekte al niet heel veel zin leek te hebben om er tijd in te steken. En vandaag was Marie-Thérèse in Rodez, nam mij even apart om het hele verhaal van me te horen, en besloot toen dat er zo gauw mogelijk een oplossing gevonden moest worden. Liefst vandaag nog, maar aangezien het duidelijk was dat dat niet ging lukken, dan toch in ieder geval ruimschoots voordat de stichting (die officieel akkoord zou moeten gaan met het geven van een garantie voor mijn lening) over niet minder dan een maand vergadert. Ze heeft me om een paar dagen gevraagd, en verwacht begin volgende week een oplossing te hebben.
Oké, ik weet het heel goed: eerst zien, dan geloven. Het kan natuurlijk goed zijn dat ze haar eigen macht en/of inventiviteit overschat. Maar ze draait al een tijdje mee bij Emmaüs, is leidinggevende geweest van een paar communiteiten, en werkt nu voor Emmaüs France. Dus de kans is net zo groot dat het haar wel gaat lukken iets te regelen.

En aangezien ik ontzettend klaar ben om te vertrekken, houd ik me daar aan vast.

Micro-entrepreneur

S’installer ‘au micro’

Tja, weer zo’n lange stilte…
Niet dat er niks gebeurt. Integendeel eigenlijk. ‘t Is meer dat ik steeds denk ‘Nou, dan regel ik nog even dàt, en dan heb ik leuk, groot nieuws voor mijn blog.‘. En dan blijkt het regelen van dàt net even wat ingewikkelder dan ik dacht, of ronduit onmogelijk, en dan laat ik me weer meeslepen in het regelen van een alternatief, enzovoort.

Goed, regelen dus. ‘Ik hoop in ieder geval dat begin maart alles rond is‘, schreef ik een maand geleden.
Nee.

Ik schreef al eerder dat Frankrijk erg goed voor zijn daklozen zorgt. En dat vind ik nog steeds, en veel andere landen kunnen daar een voorbeeld aan nemen.
Totdat je als dakloze uit je situatie probeert te klimmen, naar de ‘gewone’ wereld. Dan val je in een soort gat. Er zijn geen regelingen voor compagnons van Emmaüs die eigen baas willen worden. Die groep is gewoon te klein, en dus heeft niemand het ooit nodig gevonden die op te nemen in subsidie- en andere regels. Er zijn allerlei regelingen voor mensen die beginnen vanuit een WW- of bijstandsuitkering — voor renteloze leningen, belastingvoordelen, enzovoort — maar voor mij gaan die allemaal niet op. En dat ben ik dus de afgelopen weken allemaal aan het uitzoeken en proberen geweest.

Maar gelukkig zijn er buiten al die instanties ook nog gewoon mensen.
Het begon met Ted en Agatha, een Nederlands stel dat ik leerde kennen als klanten bij Emmaüs. Enthousiast een Nederlander gevonden te hebben die zijn Hollandse ondernemersmentaliteit toont, namen zij contact op met een vriend in Portugal, om te zien of die wellicht werk voor mij had. Toen dat niet het geval bleek, boden ze me hun caravan aan. Niet te leen, of ter overname, maar kado. Dus waar het plan eerst was om me, opgevouwen tussen mijn gereedschap, achterin een klein bestelautootje, een nieuwe hernia te slapen terwijl ik geld bij elkaar spaarde voor een camper, daar kon ik nu op zoek naar zo’n zelfde klein bestelautootje, maar dan met trekhaak, om mijn eigen huisje achter me aan te slepen; een vooruitzicht dat mijn plannen heel wat realistischer maakte. De caravan was weliswaar helemaal leeg (‘leeg’ als in ‘leeg’: geen bed, geen keukentje, geen kastjes, niks), maar desondanks zou ik me, beschermd tegen de elementen, een weg door de zomer heen kunnen improviseren. Het ‘idee’ mijn diensten als klusser, schoonmaker en tuinman aan te gaan bieden aan campings, hotels en b&b’s, werd een ‘plan’.
En toen verscheen een paar weken geleden Claude; een nieuwe vrijwilliger bij Emmaüs met een interesse voor elektronica, mijn afdeling. Claude helpt me een halve dag per week in l’atelier électro (de elektro-werkplaats) bij het testen en verkoop-klaar maken (of weggooien) van alles met een stekker. In eerste instantie was Claude niet heel enthousiast over mijn plannen om te vertrekken: hij had net van me geleerd dat daklozen niet altijd eng of gevaarlijk of alcoholist zijn, en nu moest hij zich al gaan voorbereiden op mijn vertrek. Maar in gesprek met Tito, een gepensioneerde chirurg die eigenlijk Pierre heet, en nu als vrijwilliger houten meubels opknapt bij Emmaüs, leerde hij al snel dat het dat is waar het uiteindelijk om gaat: daklozen helpen een mooier leven te leiden. En dat nam Claude vrij serieus: hij herinnerde zich dat zijn dochter een caravan had waar ze graag vanaf wilde, pleegde een telefoontje, en bood mij de caravan aan; ook kado. En deze caravan is niet leeg, maar beschikt over een bed, een keukentje, enzovoort. Ik heb de caravan nog niet gezien, dus ik weet niet in welke staat hij verkeert, maar zelfs als het onderstel tot op het hart verroest is, en de regen door het dak heen huilt, zou ik de inrichting over kunnen zetten naar de caravan van Ted en Agatha. Dus zo werd het leven nog een stukje mooier.

Maar goed, een betere organisatie betekent (helaas) ook meer kosten. Dankzij mijn opleiding weet ik nu hoeveel belasting ik moet betalen, en het bezit van een caravan betekent ook zekere eisen aan de auto die ik aanschaf. En dus heb ik een lening nodig. En dat valt niet mee: banken zwaaien hun deur dicht zodra ze ‘Emmaüs’ horen, en de renteloze startersleningen die bestaan voor uitkeringstrekkers, zijn niet beschikbaar voor compagnons van Emmaüs. Ik heb nu een aanvraag gedaan voor een microkrediet bij een stichting die in het leven is geroepen om mensen die niet bij een bank terecht kunnen, toch aan een lening te helpen. De beslissing is nog niet gevallen, maar de dame waarbij ik de aanvraag heb gedaan, heeft al aangegeven dat ik waarschijnlijk te weinig garanties heb. Morgen overleggen de 2 leidinggevenden en de voorzitter van Emmaüs Rodez of Emmaüs misschien garant kan staan voor mijn lening, maar er is me al te verstaan gegeven dat ik niet al teveel hoop moet hebben.

Maar dat is dan wel de laatste horde om te nemen: ik ben sinds afgelopen vrijdag ingeschreven bij de Chambre de Métiers (KvK), de website is zo goed als klaar (het blog dat eerst op roblalau.net stond, vind je nu op ohreally.nl), mijn eerste klant is binnen (waar ik afgelopen week al had kunnen beginnen als ik een auto had gehad om er te komen), en zoals gezegd staan er 2 caravans op me te wachten.
Dus ik sta in de startblokken, en ik vertrek zodra ik op de een of andere manier een autootje gescoord heb.

Ik hoop snel (goed) nieuws te hebben.

Micro-entrepreneur

Gecertificeerd

Pfff…

Dat was een zware week. Heel veel informatie over me heen gekregen; een enorme berg aantekeningen gemaakt. Alles in het Frans, uiteraard. 4 Lange, volle dagen.
Maar goed, dat alles voor een goed doel: ik heb mijn getuigschrift, en mag me nu als ondernemer registreren in Frankrijk.

Ben trouwens ook enorm trots dat ik het helemaal zonder problemen heb kunnen volgen, en dat ik ook makkelijk heb kunnen mee-discussiëren. Geen enkele keer is het voorgekomen dat ik niet, of slechts deels, snapte waar het over ging. Terwijl het toch echt materie was waar ik me in het Frans nog niet heel veel mee bezig had gehouden. Ik geloof dat ik nu echt mag zeggen dat ik vloeiend Frans spreek. En dat was voor die week natuurlijk ook al zo, maar die week heeft het voor mij wel bewezen.

Met de inschrijving als ondernemer/onderneming wacht ik voorlopig nog even.
Er zijn een paar regelingen om werklozen te helpen bij het starten van een onderneming. Maar als compagnon van Emmaüs heb ik een speciale status, en kan ik niet van die regelingen gebruikmaken, hoewel ik slechts 55€ per week verdien, en dus echt begin vanuit niks. Uiteraard leg ik me daar niet zonder slag of stoot bij neer, en dus heb ik van de week afspraken bij een paar instanties om te zien of er oplossingen gevonden kunnen worden. En omdat ik niet op een gegeven moment wil horen “Ja, dat had op zich wel gekund, maar dan had u het moeten aanvragen vóórdat u zich inschreef.“, wacht ik nog heel even met inschrijven.
Ik hoop in ieder geval dat begin maart alles rond is, want half maart beginnen veel campings met de voorbereidingen van het seizoen, en het zou mooi zijn als ik dan kan laten zien wat ik in huis heb.