In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening.

Archief

Bouillac

Nieuw Flickr-album: Bouillac

Een nieuw Flickr-album.

Met foto’s van

KLIK

Kost en inwoning

Nieuw leven

Vanmorgen geboren.

Algemeen

Kort nieuws

Verzamel-logje.
In willekeurige volgorde.


De pijn in mijn knieën neemt langzaam af; daarvoor in de plaats heb ik nu spierpijn in rug, schouders en armen.


Ik denk uit de bezoekersstatistieken van deze website te kunnen opmaken dat behoorlijk wat mensen zich aan het voorbereiden zijn om (dit jaar?) ook naar Santiago te gaan lopen. Ik wens jullie allemaal heel veel succes en vooral plezier!


Mongolen puberen ook.


Op een wandeling kwam ik een hert tegen. Gezien het aantal jagers hier, was dat hert wat mij betreft de koning(in) van de Dordogne.


Vanwege een uitnodiging in mijn mailbox was ik na lange tijd weer eens ingelogd op LinkedIn; daar kreeg ik de melding dat mijn ‘rang voor profielweergaven’ met 17% is gedaald. Mooi zo: steeds verder weg van de carrière-gekte.


Varkens kunnen enorm schreeuwen als ze een injectie krijgen. Maar dat komt vooral omdat je ze dan bij 1 achterpoot vasthoudt om te voorkomen dat ze weglopen.


Als je tegen schrikdraad plast, krijg je geen schok. (Ik moest het even testen.)


Eigenlijk zijn aardappels mèt schil veel lekkerder. Fransen weten dat, en daarom worden aardappels hier gewassen verkocht.


Een houtkachel ruikt vaak naar verbrand armhaar.


Om Frans te oefenen is het niet heel handig om werk aan te nemen bij een Nederlander. Voor de voortgang van het werk is het weer wel erg praktisch.


Frankrijk heeft geen bevolkingsregister. Je hoeft je dus niet direct (Nederland) of binnen 3 maanden (Spanje) in te schrijven, maar kunt nog ouderwets ‘verdwijnen’.
Heerlijk, wat een vrijheid.


Als een kip besluit om tussen de varkens op zoek te gaan naar eten, kan het in een paar seconden afgelopen zijn met ‘m. Varkens eten alles.


Ik heb al een aantal cursussen en tutorials gedownload, maar in de verre omtrek nog geen mondharmonica-winkel kunnen vinden.


Berichtte ik laatst al dat Marti vertrokken was en dat Olga nooit gearriveerd is, maar dat er volgende week een Amerikaans stel zou komen, gisteren hebben Mike en Tanya laten weten dat ze er toch van af zien.
Mocht je op zoek zijn naar vaak vies en zwaar, maar altijd mooi werk voor een goed doel, in ruil voor een bed in een caravan en eten, neem dan even contact op. Je moet niet bang zijn voor varkens en kippen, maar ook niet in je teddybeer-stand schieten als je een opengesneden varken ondersteboven aan zijn achterpoten ziet hangen.


Dat brood met een blikje tonijn lekker is, had ik onderweg al ontdekt. Maar wat had ik olijfbrood en notenbrood graag eerder ontdekt; dat past nog veel beter.


Nieuws is niet altiid wereldschokkend.

Kost en inwoning

Eerste maand Les Granges

De eerste maand Bouillac zit er ruim op. Misschien een mooi moment om weer eens een verhaaltje te tikken, in plaats van me er met een foto van af te maken. Toen ik met kerst in een logeerhuisje in Belvès zat, had ik het er over dat ik zo snel mogelijk weer aan een nieuwe wandeling wilde beginnen. Bij nader inzien stel ik dat nog even uit. Terug op Les Granges — de naam van het landgoed in Bouillac — voel ik me alweer een stuk minder opgesloten. Ik heb, als enige, een kamer in het huis dat in aanbouw is. De spullen die Gilles daar neergezet had om het een beetje op te leuken, heb ik zo veel mogelijk tegen de muren en in de hoeken geschoven, zodat ik nu vooral een kamer vol met ruimte heb. De meubels die nu langs de kant staan heb ik bovendien volgezet en -gehangen met mijn eigen spullen, en met stapels boeken die ik van Gilles heb geleend, en zo is het toch een beetje mijn eigen plekje. Dat neemt mijn behoefte aan een nieuwe tocht natuurlijk niet helemaal weg, maar het maakt het verblijf wel draaglijker. Daar komt bij dat ik dit project, het bouwen van een huis voor geestelijk minder validen, erg mooi vind. Vooral ook omdat dat niet gebeurt vanuit een organisatie en met gemeenschaps- of sponsorgeld, maar vanuit een persoonlijke overtuiging en dito budget. Ik denk bovendien dat ik een hoop aan dit project kan toevoegen, en Gilles denkt er precies zo over. Het grootste deel van mijn tijd besteed ik dan ook aan de bouw, en maar een klein deel aan de boerderij. Marti is vorige week vertrokken om te gaan couch surfen; hij wilde graag wat minder werken in ruil voor onderdak. Afgelopen vrijdag zou Olga, een Russische dame, arriveren, maar daar hebben we niets meer van gehoord. Over ruim een week komt er een Amerikaans stel; hij is metselaar en kijkt er erg naar uit om aan de gang te gaan met de muren die we hier op traditionele wijze aan het bouwen zijn (en dat komt mij goed uit, want ik vind daar niet zo heel veel aan); zij zal zich vooral bezig gaan houden met het voeren van de dieren, het huishouden (erg prettig) en kleine bouwklusjes; ze blijven vooralsnog 2 weken. Ik ben samen met Gilles bezig dingen voor te bereiden voor de 2 septic tanks die binnenkort komen. Servaes vertrekt elke maandagochtend naar school en komt dan op vrijdagmiddag pas weer terug, en Jules is van ‘s morgens vroeg tot het eind van de middag op school. Had ik trouwens al verteld dat Jules een trisomie (mongool) is? Ik geloof het niet. Het is een schat van een jongen, en hij doet alles na wat ik doe: als ik in mijn baard krab (hij groeit weer), wrijft Jules over zijn wang, als ik me uitrek, is Jules ook moe, en als ik nog een keer opschep, lust Jules ook nog wel een pannekoek (elke zondagavond pannekoeken!). Hij heeft alleen wat moeite om mijn naam te onthouden; meestal ben ik ‘hé’, vorige week zei hij ‘Poupoune’ (de naam van de hond), en vandaag maakte hij er maar ‘aussi papa‘ van. Maar de ‘R’ is ook een moeilijke letter voor hem; als we hem verbeteren, komt hij niet verder dan ‘Gop’. :-) En verder leer ik, dankzij het autootje, de boodschappen, de jacht naar goedkope kleren, en een bezoekje aan de dierenarts, de weg in de omgeving al aardig kennen. Het landschap is hier niet bepaald spectaculair — niet zo saai als Les Landes, maar zeker ook niet zo mooi als Les Pyrénées-Atlantiques (jazeker, ik noem me inmiddels redelijk deskundig) — maar wat hier door mensen gebouwd is — dorpjes, kastelen, bruggen — neemt je over het algemeen zonder moeite mee terug naar de middeleeuwen; ik zal één dezer dagen wat foto’s plaatsen. Het is hier trouwens ook de gewoonste zaak van de wereld om een hoed te dragen, dus ik val helemaal niet uit de toon als ik lekker mijn pelgrimshoed opzet als ik op pad ga. Maar goed, al met al ga ik er dus maar van uit dat ik hier voorlopig nog wel even zit. Het zullen geen jaren worden, daarvoor is het niet genoeg een plek waar ik wortel kan schieten, maar het wordt in ieder geval meer dan een paar weken.

Algemeen

Wijntje, kaasje

Een paar maandjes geleden was dit een maaltijd, nu is het een snack voor de vrijdagavond…

Du pain, du vin, stukje Coulommiers.

IMAG1674

Geluk zit in een klein hoekje.

Bouillac

Goeiemorgen Dordogne

Het uitzicht vanaf mijn werkplek:

DCIM100MEDIA

Bouillac

Terug in Bouillac

Laat ik beginnen met iedereen het beste te wensen voor het nieuwe jaar: het beste voor het nieuwe jaar.

Ik ben al een paar dagen terug op de boerderij in Bouillac; ik ben op oudejaarsdag teruggekomen. Omdat hier de familiedagen nog in volle gang waren, hadden we voordat ik vertrok naar Belvès al een keukentje geïmproviseerd in het huis, zodat ik zoveel mogelijk zelfstandig zou kunnen zijn totdat Ella weer richting Ierland zou vertrekken. Met genoeg eten en wijn voor een week is het me redelijk comfortabel gelukt om die 4 dagen door te komen. Oudejaarsavond heb ik met Gilles en Ella doorgebracht; Jules lag op bed, Servaes vierde oud en nieuw elders, en Marti vierde oud en nieuw op zijn logeeradres.

Omdat er, buiten hout hakken voor de kachel, de afgelopen dagen niet gewerkt hoefde te worden, heb ik vooral veel tijd gehad om te lezen en te wandelen. Gisteren zijn Marti en Servaes weer thuis gekomen, vandaag gaat Ella weer weg, en morgen begint het gewone leven weer.

O, en ik heb bewezen dat ik het nog kan. Over autorijden heb ik het dan. Omdat de familie voor oud en nieuw een nachtje in een hotel ging, kwamen ze mij de tweede auto brengen (een afgeragde Seat Ibiza) zodat ik de varkens en de kippen kon gaan voeren. Als ik wil, mag ik die auto af en toe gebruiken als ik eens ergens heen wil. Op zich wel handig, want we zitten hier in de middle of nowhere, maar als ik mag kiezen, loop ik toch liever.