In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening.

Archief

Camino de Santiago

Heel even Bilbao

Lezama Zamudio Bilbao Portugalete

Gisteravond was onder leiding van de hospitalero democratisch besloten dat het licht om 6:30 aan zou gaan. Dit weerhield sommigen er niet van om de wekker al eerder te zetten en alvast te beginnen met herrie maken. Er was zelfs 1 idioot die het nodig vond om de magnetron te gebruiken om thee te maken (de refugio in Lezama bestaat uit 1 ruimte die zowel keuken als huiskamer als slaapzaal is). Gelukkig was ik niet de enige die boos was.

De wandeling zou in eerste instantie kort worden vandaag: ik zou in Bilbao overnachten. De wandeling was echter dusdanig kort dat ik om 11:15 al in Bilbao was. Op zich zou dat een mooi excuus geven om een middag naar het Guggenheim museum te gaan, maar dat stond het budget niet toe. Daarbij wist ik dat de refugio in Portugalete vandaag voor het laatst open zou zijn; die is in een school, en morgen begint de school weer. En dus besloot ik verder te lopen naar Portugalete. Van Bilbao naar Portugalete bestaan 2 routes, de ‘officiële’ en de ‘niet-officiële’. De niet-officiële route is 8 of 9 kilometer korter, en omdat ik ook al van Lezama naar Bilbao had gelopen, besloot ik die te nemen. Die route was inderdaad lekker kort, maar het was ook wel 1 van de lelijkste stukken die ik tot nu toe gelopen heb; een beetje alsof je 8 kilometer lang door een achterbuurt aan een haven loopt.

De route naar Portugalete was keurig aangegeven, en ook in Portugalete gingen de pijlen door, en dus besloot ik die te volgen, in de verwachting dat ik dan vanzelf bij de albergue aan zou komen. Toen ik op een gegeven moment Portugalete weer uitliep, besloot ik maar eens naar de weg te gaan vraqgen; ik bleek een half uur geleden langs de albergue te zijn gelopen zonder hem op te merken. Toen ik uiteindelijk alsnog in de albergue aankwam, waren er nog 2 bedden vrij; ik had dus geluk. Wel word ik voor mijn late entree gestraft met een koude douche.

Op de een of andere manier heb ik in de albergue vriendschap gesloten met Miguel. Miguel spreekt naast Spaans ongeveer 5 woorden Engels, en ik spreek ongeveer evenveel Spaans, maar toch lukte het om een gesprek te voeren. ‘s Avonds staat Miguel erop om me mee te nemen om me het centrum te laten zien. Omdat Miguel momenteel zonder geld zit, besluit ik vanavond niet te gaan voor een pelgrimsmenu, maar een goedkopere afhaalmaaltijd te nemen, zodat ik voor Miguel ook wat mee kan nemen; een mens kan nou eenmaal niet alleen ontvangen…

Eindpunt (overnachting)
NaamUdal Aterpetxea (Albergue Municipal)
PlaatsPortugalete
Prijs per nachtDonativo.
DoucheBij de prijs inbegrepen.
WifiNee.
EtenMagnetron aanwezig. Verschillende winkels en restaurants in de omgeving.
Camino de Santiago

Menu peregrino

Gernika Ugartegoikoa Larrabetzu Lezama

Vannacht geslapen in een sporthal. Uiteraard waren er weer de nodige idioten die hun wekker hadden gezet, maar dat weten we inmiddels wel. Er lag vannacht ook iemand te praten in z’n slaap; dat was raar. Om 6:15 deed de hospitalero vanmorgen het licht aan; in combinatie met de groep die gisteravond na licht-uit (22:00) nog luidruchtig binnenkwam, en door de hospitalero niet tot stilte gemaand werd, betekent dat dat ik vanmorgen geen zin meer had om te helpen met schoonmaken.

Over de wandeling zelf kan ik kort zijn: niet heel spannend, en bewolkt.

Wederom vind ik hier, zelfs met een vergrootglas, geen camping en geen winkels, zodat ik me maar weer meld bij een albergue. Dat gebeurt dit keer in Lezama, waar een albergue op basis van donativo is. Bij deze albergue meldt zich ook een man waarmee ik al eerder op een zaal gelegen heb, en die verschrikkelijk snurkt. Ik en anderen die hem al eerder hebben meegemaakt houden ons hart vast voor de nacht, maar gelukkig gaat de man ‘s middags alvast even een tukje doen, en geeft daarmee een demonstratie van zijn kunnen. Ook de hospitalero vindt dat dit over een grens gaat, en vraagt de man in een kamer apart te gaan liggen. De snurker weigert.

Er zijn in dit dorp geen winkels van betekenis, en wat er is, is dicht op zaterdagmiddag/-avond, maar toen ik het dorp in liep, heb ik een cafetaria gezien met een pelgrimsmenu voor 8 euro; tijd dus voor een ‘echte’ maaltijd. Het is geen haute cuisine, maar naar Nederlandse begrippen die 8 euro meer dan waard. Met de wijn die erbij hoort proost ik in stilte op Elisabeth, die al een paar keer gedoneerd heeft, en daarbij benadrukte dat het voor een pelgrimsmenu was.

Als ‘s avonds de snurker ook is gaan eten, toont de hospitalero ballen, en verplaatst zijn spullen naar een kamer apart. Bij terugkomst neemt de snurker daar zonder morren plaats.

Eindpunt (overnachting)
NaamErromesentzako Aterpea (Albergue de peregrinos)
PlaatsLezama
Prijs per nachtDonativo.
DoucheBij de prijs inbegrepen.
WifiNee.
EtenMagnetron aanwezig. Een heel klein winkeltje dat niet altijd open is, en een cafetaria met een pelgrimsmenu.
Camino de Santiago

Weer een sporthal

Markina Ziortza-Bolibar Elexalde Gernika

De dag begon vandaag weer met laaghangende bewolking, maar gelukkig trok die sneller op dan gisteren. Wel bleef het de hele dag bewolkt; aan het begin leek in de verte even de zon door te breken, maar daar stak een regenbui snel een stokje voor.

Ik ben nu een paar dagen in Spanje, en het is me nog steeds een raadsel hoe en waar Spanjaarden hun boodschappen doen. In de grotere plaatsen heb ik wel een paar supermarkten gezien, maar niet één was groot genoeg om een hele regio of streek te bevoorraden. En in de kleinere plaatsen zijn geen winkels, ook geen kleintjes. Ik zie wel een heleboel tavernas, dus ik begin een beetje het idee te krijgen dat Spanjaarden stiekem heel rijk zijn, en altijd buiten de deur eten. (Als ik in Munitibar naar een bakker vraag, word ik doorverwezen naar Gernika, 13 kilometer verderop.)
Hoe dan ook, door een gebrek aan winkels op mijn weg ben ik vandaag weer helemaal door mijn voorraad heen, en eet ik als lunch zelfs ham en kaas zonder brood.

Ik heb dus heel hard een supermarkt nodig. En daarvoor zal ik in Gernika moeten zijn. Een stad. Zonder camping. En dus maar weer op zoek naar een refugio. Een paar Spanjaarden die ik onderweg (en gisteraqvond en vanmorgen in de albergue) ook al tegengekomen ben, gaan naar een albergue, en ik besluit ze maar gewoon te volgen; zij kunnen immers makkelijker om de weg vragen dan ik. En het is maar goed dat ik ze gevolgd ben, want alleen had ik het nooit gevonden.

De middelbare school in Gernika heeft vakantie, en daarom heeft men besloten de sporthal ter beschikking te stellen aan pelgrims. Er zijn 35 bedden beschikbaar. De refuge is bovendien op basis van donativo. De pelgrims wordt verzocht ‘s morgens voor 8:00 weg te zijn, of te helpen met schoonmaken; ik denk dat dat een mooie kans is om op een eerlijke manier zonder betalen weg te komen: ik blijf een uurtje langer om te helpen met schoonmaken.

Grappig is trouwens ook dat ik in deze hal met 35 bedden minder onrustig wordt dan afgelopen nacht in die kamer met 21 bedden; het is hier zo ruim (en hoog) dat het helemaal niet vol lijkt. Ik denk overigens wel dat de snurkers nog nooit zo’n geweldige akoestiek hebben gehad. ;-)

Eindpunt (overnachting)
NaamAlbergue para peregrinos
PlaatsGernika
Prijs per nachtDonativo.
DoucheBij de prijs inbegrepen.
WifiNee.
EtenEen magnetron aanwezig. Verschillende restaurants en een paar supermarkten in de buurt.
Camino de Santiago

En toch weer een albergue

Deba Markina-Xemein

Vandaag liep ik de hele ochtend met mijn hoofd in de wolken. Niet vanwege een of andere romantische ontmoeting, maar gewoon omdat de wolken zo laag hingen.

Omdat een of andere grappenmaker de gele pijlen die de richting aangeven over een lengte van een kilometer of 4 overgeverfd had met zwarte verf, had ik gisteren van het Turismo Bulogea een kopie meegekregen van de gids voor de Camino del Norte. In die tekst las ik de bemoedigende woorden dat de moeilijkheidsgraad van de semi-officiële etappe van vandaag hoog was, de lengte 23 kilometer, en dat er onderweg geen winkels waren. Ik ging er daarom maar vanuit dat ik het, met mijn zware rugzak, niet zou gaan halen, en besloot voor een paar dagen boodschappen mee te nemen, zodat ik ergens onderweg mijn kamp op zou kunnen slaan zonder om te komen van de honger. Uiteraard maakte ik daarmee mijn rugzak nog zwaarder, en de kans dus automatisch ook nog kleiner dat ik vandaag Markina-Xemein zou gaan halen.

De route was inderdaad zwaar, en de hoge luchtvochtigheid maakte het er niet makkelijker op, maar ik liep lekker, en besloot dus dat ik in Etxebarria zou proberen om mijn tent bij iemand op het erf te zetten. De GPS-route die ik gebruik blijkt echter niet helemaal up-to-date, want de route loopt inmiddels niet meer door Etxebarria. En dus stond ik ineens toch in Markina-Xemein. En dat is een stad, en dus kon ik die tent wel vergeten; niemand laat een zwerver een tent opzetten op z’n balkon…

Ik probeerde het nog even bij een kerk waar iemand aan het werk was. De man gaf me echter graag het losgeld dat hij nog in z’n portemonnee had (een euro of 3), maar piekerde er niet over mij in ‘zijn’ kerk te laten slapen. Er zat dus niets anders op dan me bij de plaatselijke refugio te melden. Helaas bleek die al vol te zijn, maar de dame die daar werkte had nog wel de adressen van een paar partikuliere albergues (het Spaanse woord voor gîte). Toen ik aangaf dat ik daar geen geld voor had, wees ze me op een publiek toilet in het park waar ik dan misschien mijn slaapzak kon uitrollen. Mijn tent opzetten in de enorme tuin was geen optie; mijn slaapmatje uitrollen in de 3 meter brede gangen van het gebouw ook niet.

Omdat een publiek toilet me toch nog even 1 stapje te ver is, liep ik achter een paar Belgische pelgrims aan die even bij een van de partikuliere albergues; ik kon allicht even luisteren wat er geopperd werd. En toen ging het ineens heel snel. Hier was het vol, maar ergens anders was nog wel plaats, ik moest mijn rugzak maar even afdoen, dan kwam er straks een auto die mij en nog 3 anderen meenam naar een andere albergue, en die andere was op basis van donativo. Ik wachtte maar gewoon op die auto, want alles was beter dan een publiek toilet.

En zo zit ik dan nu bij een Albergue waarvan ik niet eens de naam weet, en waarvan ik maar ongeveer weet waar hij ligt ten opzichte van het stadje. En het is geen donativo-albergue. Maar het is er droog (het regent weer) en ik heb er wifi.

Eindpunt (overnachting)
Naam?
PlaatsMarkina-Xemein
Prijs per nacht€12,00
DoucheBij de prijs inbegrepen.
WifiBij de prijs inbegrepen.
EtenTegen bijbetaling diner en ontbijt mogelijk. Het stadje schijnt op loopafstand te zijn.
Camino de Santiago

Massa-pelgrimisme

Zumaia Deba

De dag begint met klimmen door bergen die nog grotendeels verstopt zijn in de wolken. In de loop van de ochtend klaart het op, en het wordt een stralende, maar erg vochtige dag. Vanaf Itziar krijgen we ook de zee weer te zien.

Het eerste stuk loop ik alleen, dan een stuk met Lindsey uit Canada (type pelgrim, maar dan jong), en daarna een stuk met Libby uit Australië (type toerist). Beide dames heb ik gisteravond ook al gezien in de refuge in Zumaia.

In Zumaia heb ik gehoord dat er tussen Deba en Markina-Xemein (23 kilometer) geen winkels zijn, dus ik besluit vandaag tot een korte wandeling, om daarna tijd te hebben om voorraad in te slaan. De refuge van Deba is een verzoeking, en ik heb bijna direct spijt dat ik de wandeling niet een stukje langer gemaakt heb. Er zijn 54 bedden, waarvan ongeveer een derde bezet wordt door kinderen in een schoolreisje-stemming; Spaanse jongeren, voornamelijk meisjes, van onder de 20, die in groepjes van 2, 3 of 4 pelgrimpje spelen, zoals Nederlandse jongeren op tienertoer gaan (bestaat dat nog?).
De refuge zelf is trouwens ook een aanfluiting: je mag er niet eten, niet drinken, en geen was ophangen.

Ik neem me vast voor morgen weer in mijn tent te slapen.

Eindpunt (overnachting)
NaamGeltokia Deba
PlaatsDeba
Prijs per nacht€5,00
DoucheBij de prijs inbegrepen.
WifiNee.
EtenRestaurants zijn er genoeg. Er zijn ook 2 supermarkten, maar dan moet je wel op de stoep eten.
Camino de Santiago

Beetje trieste dag

Zarautz Getaria Zumaia

Ik hoor het de receptionist van de camping nog zeggen: “It will be a beautiful day tomorrow. No rain. Maybe it will rain on thursday.” (denk daar zelf een Speedy Gonzalez accent bij). Ik werd vanmorgen wakker van regen op de tent…
Ik had overigens wel lekker uitgeslapen, want het was half 9. En met die regen was ik zo op, want uiteraard moest de tent zo snel mogelijk naar het sanitairgebouw.

Gelukkig was het geen lange bui, en was het weer droog tegen de tijd dat ik ging lopen. Het is wel heel de dag bewolkt gebleven. En warm, waardoor het behoorlijk benauwd was. Mede door die benauwdheid, maar ook doordat ik laat vertrok, en heel de dag ontzettend sloom was, werd het geen lange wandeling, een kilometer of 15. Omdat mijn hele voorraad eten op is, heb ik dringend een supermarkt nodig, en ben ik vandaag dus aangewezen op een grotere plaats. Zumaia blijkt helaas geen donativo-refugio te heben, en het volgende dorp ook niet, zodat ik weer moet betalen voor een overnachting.

Het brood en de camembert die ik als lunch gegeten heb, zaten al een paar dagen in mijn tas, en daar word ik ‘s avonds zwaar voor gestraft: ik breng een aanzienlijk deel van de avond op het toilet door.

Eindpunt (overnachting)
Naam?
PlaatsZumaia
Prijs per nacht€8,00
DoucheBij de prijs inbegrepen.
WifiNee.
EtenMagnetron aanwezig. Supermarkt en restaurants in de buurt.
Camino de Santiago

Camino del Norte

Pasaia San Sebastian Orio Zarautz

Na een niet zo heel positieve ervaring met de refugio in Saint-Jean-Pied-de-Port hield ik mijn hart vast voor de refugio in Pasaia. Maar wat een verschil: niemand had z’n wekker vroeg gezet, en we werden wakker van de kerkklokken op het dak, die 7 uur sloegen. Een paar minuten later ging er wel een wekker, maar die was van de hospitaleros die even later overal het licht aan deden. Omdat we allemaal rond dezelfde tijd wakker werden, werden we ook allemaal ongeveer in hetzelfde tempo wakker, waardoor er geen irritaties hoefden te zijn over mensen die luidruchtig hun tas inpakten terwijl anderen nog probeerden te slapen. Ruimte om te ontbijten was er niet in de refugio, dus het was direct rugzak om en lopen.

De wandeling begon met een overtochtje met de pont naar de andere kant van de haven (€0,70). Daarna volgde een trap omhoog waar geen einde aan leek te komen, maar die wel een paar prachtige vergezichten in petto had.

Als ik in het bos voor de uitrit van een groot huis een bankje zie, ga ik even zitten om uit te blazen van de trap. Er komt vrijwel direct iemand uit het huis naar me toe om te vragen of ik misschien iets wil drinken. Omdat ik me heb laten vertellen dat een pelgrim nooit ‘nee’ zegt, zeg ik ‘ja’. Het huis blijkt eigendom van een woongroep, evenals het volgende huis langs de weg en een huis in Irún, zo laat ik me vertellen. De mensen van de groep verbouwen biologische gewassen en bakken brood, en als ik wil kan ik me bij ze aansluiten. Het klinkt allemaal best interessant, dus ik vraag om een website. Ik krijg 2 foldertjes, en als ik die begin te lezen, wordt het allemaal steeds minder interessant: ik krijg het gevoel bij een soort sekte te zijn beland. Ik houd er in ieder geval genoeg denkstof aan over voor de rest van de dag. En de koffie was lekker, en de plak (brood? cake?) … eehhm… interessant; waarom moeten biologische producten vaak zo smakeloos zijn? Probeer eens wat te variëren met biologische suiker, cacao en fruit ofzo…
Maar goed, ik laat het verder aan een ieder om zelf te oordelen: www.twelvetribes.org.

Aan het einde van de ochtend bereik ik San Sebastian, of Donostia zoals wij Basken het noemen. Ik denk dat Donostia in aanmerking zou kunnen komen voor een stedentrip als je daarvan houdt, maar mijn weerzin tegen steden groeit steeds meer, en ik ben blij als ik er weer doorheen ben. En dat gaat dan niet alleen om het geraas en de stank van de auto’s, maar vooral ook om de voetgangers die met dopjes in hun oren en hun kop in hun eigen kont rondlopen, en op die manier iedereen omver lopen zonder er zelfs maar aan te denken dat je dan ook even ‘sorry’ kunt zeggen.

De wandeling is er verder één zoals ik er al vele gehad heb: vooral veel groen, zon en vergezichten; je snapt dat de sleur bijna ondraaglijk is… ;-)
Overigens ben ik wel blij dat ik schoenen heb gekocht van een maatje steviger, want de weg is hier wel wat ruiger.

In Orio vind ik de refugio te duur (€10,00), en dus ga ik naar de Turismo Bulegoa (toeristen-informatie) om te zien of er in de buurt ook een donativo-refugio is. Er blijkt er in het volgende dorp 1 te zijn — 7 kilometer verderop — maar onderweg zal ik ook nog langs een camping komen waar een kamer is ingericht met 14 bedden voor pelgrims, voor €5,00 per nacht. Ik besluit op pad te gaan, en een beslissing te nemen als ik bij de camping ben. Bij de camping ben ik kapot (klimmen, klimmen, klimmen), en dus besluit ik me daar te melden. Voor de zekerheid vraag ik nog wat het zal kosten om mijn tent neer te zetten, maar dat is net zo duur als een bed in de kamer. Ik kies dus voor de kamer; ten eerste hoef ik dan mijn tent niet op te zetten, en ten tweede heb ik daar elektriciteit om de GPS op te laden. Als ik me in die kamer aan het installeren ben, zie ik echter kleine beestjes springen, en dus pak ik heel snel mijn tas weer in, en zet ik alsnog mijn tent op.

Eindpunt (overnachting)
NaamGran Camping Zarautz
PlaatsZarautz
Prijs per nacht€5,00
DoucheBij de prijs inbegrepen.
WifiRond de receptie wel, maar daar is geen elektriciteit, dus ik maak er geen gebruik van.
EtenEen klein en niet zo duur winkeltje, en een camping-restaurant. Bij de pelgrimskamer is gelegenheid om te koken.
Camino de Santiago

Spanje!

Hendaye Irún Pasaia

Vandaag ben ik gearriveerd in het vierde en laatste land van mijn tocht: ik ben in Spanje!

Het idee was vandaag naar Irún te lopen en daar een slaapplaats te zoeken. Door een misverstand vanwege mijn nog niet helemaal perfecte Frans (Waar wil je vandaag heen? versus Waar zal ik je straks afzetten?) stapte ik echter in Hendaye uit de auto. En dan is Irún wel een erg korte wandeling. Echt erg vond ik het niet om Irún direct weer te verlaten, want Irún is een stad, en het geraas van de auto’s was ik na 10 minuten alweer zat. Na Irún ging het heerlijk rustig door de bergen.

Daniele had al aangekondigd dat ze een sandwich voor me zou maken voor onderweg. Dat werd een volledig lunch- en dinerpakket, met niet alleen een rijkelijk belegde sandwich vlees/tomaat, maar ook nog een sandwich met rillettes — de rillettes de porc (varken) had ik al ontdekt, in Ascain kreeg ik heerlijke rillettes de canard (eend) —, een zakje chips, en — JA! — een flink stuk van de kaas die ik op mijn eerste dag in Baskenland ook al zo lekker vond. Ik weet inmiddels dat die kaas gewoon fromage de brebis (schapenkaas) heet, en dat er 2 varianten zijn: jonger dan 6 maanden en ouder dan 6 maanden. Deze kaas heeft wat mij betreft de oude goudse van de eerste plaats verdrongen, vooral die ouder dan 6 maanden.

Om even aan Spanje te wennen, had ik mezelf toestemming gegeven om in een refugio (het Spaanse woord voor refuge) te slapen als die niet duurder zou zijn dan 10 euro. De eerste refugio die ik tegenkwam, is een refugio op donativo-basis. En er is geen wifi, geen keuken, enzovoort, dus ik hoef me niet verplicht te voelen heel veel te geven. Da’s mooi.
De hospitaleros (het Spaanse woord voor hospitaliers) spreken trouwens ook geen woord niet-Spaans, en een biertje kost een euro.

Bij binnenkomst in de refugio had ik nog even wat leuks.
De hospitalero bleef maar wantrouwig kijken van mij naar mijn credencial en terug. Alsof ik een rugzaktoerist was die een credencial had aangeschaft om gebruik te kunnen maken van pelgrimsfaciliteiten. In plaats van in het Spaans in discussie te gaan, besloot ik heel achteloos mijn 2 volgestempelde credencials ook op tafel te gooien. Dat was voor hem een reden om zijn collega erbij te roepen. Maar toen had het met wantrouwen niks meer te maken.
BAM! Je weet zelluf…
:-)

Eindpunt (overnachting)
NaamSanta Ana
PlaatsPasaia
Prijs per nachtDonativo.
DoucheBij de prijs inbegrepen.
WifiNee.
EtenIk neem aan dat er winkels en restaurants in de stad zijn.
Rust

Saint-Jean-de-Luz, Biarritz: been there, done that

Vandaag weer eens een rustdag, maar nu eens niet één met niets te doen.

Eerst werd ik meegenomen naar Saint-Jean-de-Luz om alsnog de kerk te bekijken waar Louis XIV getrouwd is. Wat ik vooral fascinerend vond, is dat de deur na het huwelijk is dichtgemetseld, en er een nieuwe deur is gemaakt, zodat na Louis XIV niemand meer dezelfde deur zou gebruiken. Dan ben je pas koning; da’s wel even wat anders dan Drol, Drollin en de 3 Keuteltjes…

Daarna zijn we doorgereden naar Biarritz, zodat ik dat ook eens kon zien. Eigenlijk is het enige verschil tussen Saint-Jean-Pied-de-Port en Biarritz, afgezien van de rugzakken en wandelstokken in SJPdP, dat de toeristen in Biarritz merkjes op hun kleren hebben. Nou goed, en dat de toeristen in Biarritz 3 keer zoveel betalen voor dezelfde Made in China rommel. Een toerist blijft een toerist, of hij nou 20 euro op de bank heeft of 20 miljoen. De enigen die vinden dat de toeristen in Biarritz anders zijn dan anderen, zijn ze zelf.

Verder vond ik beide plaatsen eigenlijk erg op Scheveningen lijken: te dikke, te witte mensen die met te weinig kleren op het strand liggen, op terrasjes zitten, of door souvenirshops rommelen.
Goed, leuk om een keer gezien te hebben. Nu kan ik er over mee praten.
En niet iedereen heeft het nou eenmaal in zich om pelgrim te worden… ;-)

Vanavond mosselen gegeten. Die had ik niet meer op sinds ze er als kind in gewrongen zijn (ik moest als kind alles proeven; dat heeft een hoop schade aangericht). Ik bleek ze best te lusten.

Camino de Santiago

En het leek helemaal niks te worden…

Espelette Ascain

Vannacht prima geslapen: we waren met 2 pelgrims, maar er waren ook 2 slaapzalen, dus we hadden elk een eigen slaapzaal. Ik heb dus lekker een lange nacht kunnen maken.

De route richting Irún ging vandaag weer verder door de bergen: het was klimmen of dalen. Ik weet nu waarom ik skiën zo heerlijk vind: dan kun je met de lift omhoog, en omlaag hoef je alleen maar rechtop te blijven staan… ;-)

Heel de ochtend hoorde ik het in de verte, richting de kust, al rommelen. Aan het begin van de middag was de verte ineens heel dichtbij, en kreeg ik de zondvloed over me heen. Uiteraard was ik niet voorbereid — want bezig met om me heen kijken — en dus moest ik, met een rugzak om en tegen een berg op, proberen te rennen richting een groepje bomen, om daar mijn poncho uit mijn rugzak te halen. Vanaf dat moment bleef het bij vlagen regenen, soms behoorlijk hard.

Ascain is een plaatsje dat het vooral lijkt te moeten hebben van de rijke toeristen die het een beetje beu zijn om elkaar in Saint-Jean-de-Luz verveeld aan te zitten kijken, en daarom een dagje ‘het binnenland’ in gaan: winkeltjes met lokale specialiteiten en restaurantjes wisselen elkaar af, maar er is maar 1 klein supermarktje. Desondanks was ik vast van plan me niet weer 10 euro of meer af te laten troggelen voor een stapelbed.

Bij het Office de Tourisme liet ik daarom maar direct weten dat ik geen geld had voor wat voor onderdak dan ook. ‘Ook niet voor een gîte d’etape?’, probeerde de dame nog onzeker. ‘Ook niet’, antwoordde ik onverbiddelijk, ‘er is vast ergens een sporthal waar ik mijn matje kan uitrollen.’. Tja, de sporthallen, daar ging zij niet over. Maar als ik nou door die deur ging, dan stond ik in de mairie, en dan had zij de verantwoordelijkheid in ieder geval mooi afgeschoven.
Aan de andere kant van de deur dreunde ik weer hetzelfde riedeltje op: pelgrim, geen geld, sporthal, dankjewel. De man die in eerste instantie was opgestaan om me te helpen, verschoot bijna van kleur door mijn brutaliteit: hij zei het niet, maar ik kon hem horen denken dat ik wel idioot moest zijn om zijn heerlijk voorspelbare kleine-dorpjes-ambtenaren-sleur te doorbreken met een onverwachte en ongewone vraag. Een sporthal of feestzaal? Dat ging zomaar niet. Zijn collega aan het volgende bureau was iets welwillender, en onderbrak hem door te zeggen dat er wel een sporthal was, maar dat die op vrijdagavond in gebruik was. Ambtenaar 1 nam die mantra graag van haar over: ‘in gebruik, niet beschikbaar, in gebruik, …’. Maar weer onderbrak zijn collega hem — blijkbaar was ze hoger in rang — en zei tegen hem ‘Ga het eens aan Daniele vragen.’.
En Daniele blijkt een hele lieve dame die af en toe pelgrims, of anderen die dat nodig hebben, in huis neemt. En het eerste dat ze, na ‘Bonjour, ça va?’, tegen me zei, was dan ook ‘Ik nodig je uit om bij mij te komen overnachten.’. Uiteraard moest ik me wel even zien te vermaken tot ze om 17:00 naar huis mocht, maar daarna was ik van harte welkom.

En bij overnachten bleef het niet. Daniele en haar man André zijn enthousiaste bewoners van deze streek, en vonden het er dan ook bij horen dat ze me het nabij gelegen Saint-Jean-de-Luz lieten zien. We konden daar dan ook direct de kerk gaan bekijken waar koning Lodewijk de 14e (Louis Quatorze) getrouwd is. En zo reden en liepen we even later door Ciboure en Saint-Jean-de-Luz. Tijdens die wandeling bood Daniele me aan dat ik morgen, als ik dat wil, best een rustdag mag houden en een nachtje langer kan blijven. Ik moest een keer of 3 vragen of ze het zeker weet, en keek ook André eens onzeker aan, voordat ik dat accepteerde.
En het is maar goed dt ik een dag langer blijf, want we komen vrienden tegen van Daniele en André, en na kennismaken, een drankje en bijpraten, was de kerk gesloten. Die kunnen ze me dan mooi morgen laten zien.

Bij thuiskomst eet ik eindelijk weer eens echt vlees: Daniele heeft axoa (spreek uit: aasjoa) gemaakt, een baskisch gerecht met vlees, zoete pepers en piment.

En als ik na het eten nog even gebruik maak van wifi om e-mail en reacties op mijn blog te checken, tref ik een uitnodiging voor 1 of meer rustdagen wanneer ik een stuk langs de kust gevorderd ben. Het kan niet op.

Een heerlijke dag. En ik weet nu al dat morgen weer een heerlijke dag wordt.

Eindpunt (overnachting)
Naampartikulier
PlaatsAscain
DoucheJa.
WifiJa.
EtenJa.