In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening.

Archief

Emmaüs Rodez

Entre Noël et Saint-Sylvestre

Die titel betekent ‘Tussen kerst en oudjaar’; ‘t is best lastig om steeds weer een originele titel te bedenken…
:-)

Ik ben inmiddels 3 weken in Rodez, en ik heb mijn draai aardig gevonden. Met de meeste collega’s kan ik het goed vinden, en ik heb met niemand ruzie; klinkt misschien wat raar om dat laatste te vermelden, maar probeer je even voor te stellen hoe het zou kunnen lopen als zo’n 20 mensen — vrijwel allemaal mannen — niet alleen dagelijks met elkaar werken, maar ook nog eens allemaal in hetzelfde gebouw wonen.

Afgelopen week was ik een week eerste (want enige) chauffeur: Cyrille lag op bed met pijn in zijn rug. Rashid besloot na een paar dagen dat Cyrille op bed mocht blijven, want in die week kregen we vrijwel overal een pourboire (‘fooi’; letterlijk: ‘voor drinken’, €1-€5 pp). Na een beetje reflectie hebben we echter besloten dat dat waarschijnlijk met de feestdagen te maken had.

Vorige week zondag zijn we een dag met een paar man naar Andorra geweest. Een flinke rit om boodschappen te doen (4 uur heen, 4 uur terug), maar de prijzen voor drank en tabak zijn daar erg laag, en omdat we met een paar waren, werd het als Emmaüs-uitje bestempeld, en betaalde Emmaüs de diesel. Officieel is alcohol niet toegestaan in het gebouw, maar we zitten hier op een industrieterrein net buiten de stad, en ‘s avonds is er niets anders te doen dan tv-kijken, dus zo’n verbod is niet houdbaar; bovendien zou het niet te controleren zijn, omdat we op onze eigen kamer recht hebben op onze privacy, en dus is dat verbod in de praktijk omgebogen tot ‘zolang je maar niet dronken op je werk verschijnt’. En dus kon ik in Pas de la Case die liter bruine rum voor €3,30 en die liter pastis voor €2,80 niet laten liggen, en €9,99 voor 100 gram tabak is ook een prijs die we in Frankrijk of Nederland al heel lang niet meer gezien hebben. Gelukkig waren we wel alledrie heel bescheiden geweest met onze inkopen, want zo makkelijk als het met mijn kop is om een lift te krijgen, zo makkelijk is het met mijn kop ook om er bij een politie- of grenscontrole uitgepikt te worden (Andorra heeft nog grenscontroles en ik reed); we mochten even aan de kant, maar vervolgens ook gewoon weer verder.

Het kerstdiner was geweldig (of eigenlijk de kerstdiners: kerstavond ‘s avonds en eerste kerstdag ‘s middags). Eén van de compagnons is jarenlang kok geweest in prestigieuze restaurants, en heeft dat met kerst even laten zien: alles was huisgemaakt, tot en met de foie gras en de boudin blanc. Goed, er waren wat dingen die voor mij niet weggelegd zijn, zoals oesters en slakken, maar er zijn mensen die het met kerst minder goed hadden dan die club daklozen die hier aan tafel zat. Het diner met oud en nieuw wordt door dezelfde kok gemaakt, en dat vindt niemand erg.

Ik hoop van de week de zin te kunnen vinden om weer eens wat foto’s te plaatsen. De kabeltjes van mijn telefoon en camera ben ik vergeten bij Marinette op zolder, zo’n 300 kilometer hiervandaan, met de spullen die ik verwachtte deze winter niet nodig te hebben, dus ik moet alles via bluetooth op mijn laptop zien te krijgen (en dat gaat l.a.n.g.z.a.a.m…).

Voorlopig wens ik iedereen een hele fijne jaarwisseling.

Algemeen

Fijne dagen!

Vanuit Frankrijk wens ik alle volgers fijne feestdagen!

Hier in Rodez hebben we vanavond en morgenavond kerstdiner.
Als het lukt zal ik aan het eind van mijn kater weer een stukje schrijven.

:bwine:  → :wacko:  → :mail:

Algemeen

Geen zorgen

Ik heb vanmiddag een beetje terug zitten lezen op mijn blog, en begrijp nu iets beter de bezorgde reacties die ik de afgelopen tijd op dit blog, in mijn mailbox en per sms mocht ontvangen. Dus ik wil alle volgers en toevallige voorbijgangers even 1 ding meegeven:

GEEN ZORGEN!

Het is misschien niet altijd comfortabel — best weleens lastig, zelfs — maar ik heb het over het algemeen nog best naar mijn zin. Ten eerste houd ik wel van een beetje reuring — het woord ‘soepel’ past niet bij me —, en daarbij vind ik het machtig interessant wat er allemaal gebeurt.

Waarmee ik niet wil zeggen dat ik die berichtjes niet op prijs stel. Te weten dat ik een thuisfront heb, zowel in Nederland als in Frankrijk, helpt behoorlijk bij het ontspannen bekijken van de zaken. (En helpt me beseffen hoe gelukkig ik ben: ik ontmoet de laatste tijd heel veel mensen zonder thuisfront.)

Emmaüs Rodez

Emmaüs, Rodez

Het leven is hier helemaal niet slecht.

De eerste week zat ik in een chambre de passage. Zoals de naam al een beetje verklapt, is dat een kamer voor mensen die hier tijdelijk verblijven. Veel Emmaüs-vestigingen hebben zich aangemeld bij 115, om te fungeren als logement d’urgence; omdat er geen andere kamer vrij was, heb ik een weekje in zo’n tijdelijke kamer gebivakkeerd.
Gisteren heb ik dan een meer permanente kamer gekregen, maar we hebben nu al besloten dat ook dat weer tijdelijk is: het kamertje is erg klein, en aangezien er binnenkort waarschijnlijk 1 of 2 compagnons (zo noemen ze Emmaüs-medewerkers) weggestuurd worden, kan ik hopelijk snel over naar een grotere kamer.

Het eten is goed. Kan ook niet anders met 4 koks in de groep. Er is altijd veel keuze (vlees/vis, verschillende groenten), altijd vooraf/hoofd/kaas/dessert, en het is altijd teveel. Het zou me niet verbazen als ik hier weer een beetje ga terugwinnen van de 25 kilo die ik tijdens mijn pelgrimage verloren heb, en tot nu toe nog niet terug heb. Ik heb me dan ook vast voorgenomen om een beetje gebruik te gaan maken van de fitnessruimte die hier staat te verstoffen. (Een fitnessruimte, ja: dat spul komt hier allemaal gratis binnen, dus waarom zou je het niet ergens neerzetten voor de compagnons?)

Het werk is oké. Ik ben tweede chauffeur, dus als er genoeg werk is voor 2 vrachtwagens heb ik mijn eigen wagen, en anders ben ik ‘s ochtends bijrijder en ‘s middags chauffeur op de eerste vrachtwagen (op die manier kan de andere chauffeur ‘s middags een biertje drinken). Het werk is zwaarder dan in de winkel of op het depot, maar van de andere kant zijn de dagen korter: klaar is klaar. Bovendien krijgen we (heel) af en toe een fooi, en zijn we vrijer dan de collega’s.

Er zijn natuurlijk ook weleens ongemakken (zo stoort bijvoorbeeld de enkelband van één van de collega’s op de wifi), maar al met al heb ik het hier niet slecht naar mijn zin. Ik heb het arbeidsbureau al laten weten dat ik voorlopig niet op zoek ben naar werk, en ik solliciteer niet meer. Er staan nog wel een paar sollicitaties open in de Pyreneeën en de Alpen, en als daar nog een reactie op komt, bestaat de kans dat ik ga, maar aangezien het winterseizoen inmiddels is begonnen, verwacht ik geen reactie meer.

Goed, om die 2.000 euro voor een bestelbus bij elkaar te krijgen, moet ik hier een klein jaartje werken, maar ja: het loopt zoals het loopt…

Algemeen

De kerstdagen komen er weer aan

De feestdagen komen er weer aan. En zoals je allang weet (en ik je de afgelopen jaren een aantal keer herinnerd heb) zijn er mensen die in die periode wat extra aandacht kunnen gebruiken.

Het is dus weer hoog tijd om je te melden bij je plaatselijke bejaardentehuis, daklozenopvang, psychiatrische instelling of ziekenhuis, zodat je nog op tijd bent om een mooie en dankbare invulling voor je kerst en/of oud en nieuw te vinden (een kerstdiner voor anderen serveren is echt veel leuker dan je zelf veel te vol vreten).

En bedenk, ter extra motivatie: het zou je eigen zwerver kunnen zijn.

Kom op. Doe jezelf een plezier.

Algemeen

Jägertee en Vin chaud

Ik denk dat het koud is in Nederland, want ik zie in mijn statistieken dat mijn Jägertee-recept meerdere keren per dag bezocht wordt.

Een mooi excuus om hier even een linkje te plaatsen: → klik
En omdat ik in Frankrijk ben, ook een link naar mijn recept voor Vin chaud: → klik

Proost!

Werk

Sinterklaaskadootje

Als ik geloofde in voortekenen, zou ik gezegd hebben dat die ruimschoots aanwezig waren.

Donderdag schreef ik al dat ik naar Mirande moest, als ik niet op straat wilde slapen. En dus maakten ze bij 115 wat geld voor me vrij voor een buskaartje — achteraf weggegooid geld, want met mijn sympathieke kop kun je die 25 kilometer makkelijk liften — en ging ik naar Mirande.
In Mirande moest ik eerst langs de gendarmerie, die razendsnel controleerde of ik geen terrorist ben, om me vervolgens, met mijn bewijs van goed gedrag (een bonnetje met mijn naam en geboortedatum, een stempel en een krabbel) te melden bij het hôpital. Dat hôpital blijkt niet het ziekenhuis, maar het voormalig ziekenhuis, dat nu bejaardentehuis is. Omdat de beschermheilige van deze, blijkbaar, katholieke instelling Sint Jacob is, is men op zijn minst moreel verplicht mensen op te vangen die dat nodig hebben. Althans, ik denk dat de reden is dat men hier 2 kamers voor SDF (Sans Domicile Fixe; daklozen) heeft, want als ik de kou in de lucht goed interpreteer, zou een stemming onder het personeel een andere invulling aan die ruimte geven: de enige die ons als echte mensen lijkt te zien, is de man die ons 2 keer per dag een dienblad met eten geeft, door het raam van de keuken. (En dan bedoel ik natuurlijk door het open raam van de keuken; duhhh…) Dat eten is trouwens prima: 2 keer per dag warm, vlees of vis, inclusief soep en toetje, en op het dienblad van de avond ligt het ontbijt er ook bij.
Ik zeg ‘ons’, want in het local tref ik Emile, die ik eerder deze week al ontmoet heb in Auch, en met wie ik het best kan vinden. De gesprekken die we hebben, komen steeds weer op het belang van werk; niet alleen om onafhankelijk te zijn, maar ook om geestelijk actief te blijven.

De opvang in Mirande is voor maximaal 2 nachten per maand, en dus vertrekt Emile vrijdagochtend (vrijdagmiddag eigenlijk, na de copieuze lunch) naar Éauze. De opvang in Auch is nog steeds vol, dus ik heb hem verteld dat de opvang in Éauze gerund wordt door het Rode Kruis, en dus te eten heeft; hij is daar welkom. Ik hoop dat ik mezelf daarmee niet in de voet schiet, want ik moet zelf zaterdagochtend vertrekken uit Mirande.

Op zaterdagochtend bel ik om 9h02 met 115. Uiteindelijk kom ik er om 9h20 pas door, en uiteraard is Auch dan al vol (Auch is de hoofdstad van de Gers, en dus het drukste, en bovendien serveert de opvang eten, en heeft maar 15 bedden). In Éauze zijn ook allebei de bedden bezet (…); ik mag naar Condom als ik dat wil.
Vorig weekend was ik ook al in Condom, dus ik weet dat daar geen eten geserveerd wordt, en dat het Rode Kruis, de Secours Populaire en de Resto Du Cœur dicht zijn in het weekend. Maar de straat serveert ook geen eten, en de temperatuur ligt ‘s nachts rond de 0°, dus ik lift naar Condom; 60 kilometer, maar zoals gezegd, heb je met mijn hoofd geen buskaartje nodig.
Uiteindelijk zijn er 4 auto’s nodig om me naar Condom te brengen, en elke keer komt het gesprek weer op het belang van werk.

In Condom wordt ik opgevangen door de man met de sleutel van de opvang. Terwijl hij met me meeloopt, maken we een praatje, waarbij hij me vraagt of ik al lang zo leef, of ik op zoek ben naar werk of van de RSA leef, en wat voor werk ik dan zoek.
Als hij me de sleutel overhandigt, vraag ik hem of er in Condom nog andere organisaties zijn, waar ik misschien in het weekend terecht kan voor iets te eten. Hij schudt mistroostig zijn hoofd, denkt even na, en geeft me dan een tientje uit eigen zak.
In Condom mag ik ook 2 nachten blijven.

Vanmorgen belde ik weer om 9h02 met 115, maar dit keer kwam ik er direct door. Ik was op tijd, en kreeg een bed; de medewerkster leek oprecht blij dat ze vandaag direct ‘ja’ kon zeggen.
De eerste auto die me meenam (van de 2), werd bestuurd door een jonge vrouw die mensen opleidt voor werk in de wijnbouw. Ze wist zeker dat er op dit moment werk was bij de wijnbouwers, en gaf me 2 adressen van organisaties die personeel werven, in Auch.

Aangekomen in Auch ging ik eerst langs de opvang om mijn rugzak af te gooien; de opvang is dicht van 12h tot 18h30, en het is geen pretje om een hele middag die rugzak mee te moeten slepen.
Ik was nauwelijks binnen, had mijn rugzak nog niet losgemaakt en nog geen koffie ingeschonken, toen ik al naar het kantoortje geroepen werd: ‘Ik heb hier een telefoonnummer dat je moet bellen; het is Emmaüs, en ze zoeken een chauffeur!‘. Ik nam heel even de tijd om mijn rugzak in een hoek te mikken en een bak koffie in te schenken, en belde. De man aan de andere kant van de lijn was kort en bondig: ‘Heb je een rijbewijs? Kun je vanmiddag hier zijn? Dan zie ik je straks!‘. Dat ging me even te snel, en ik heb een halve minuut naar de telefoon zitten staren toen hij had opgehangen. Dus toen nam de hulpverlening het even van me over: Laurent zocht op internet de treinverbinding naar Rodez, en Muriel belde met Regar om te zien of die mij wat geld voor zouden kunnen schieten voor een treinkaartje. Eigenlijk kon er geen geld voorgeschoten worden voor een treinkaartje naar werk, en al helemaal niet in een ander departement, maar Muriel kent de directrice goed genoeg om het toch te regelen, en zo was ik een uur later onderweg.

En nu ben ik dus in Rodez (uitspreken zoals je het schrijft; niet verfransen naar ‘Rodé’) in Aveyron, het 7e Franse departement van mijn zwerftocht na mijn pelgrimage.
Emmaüs is een keten van tweedehandswinkels. De mensen die hier werken, zijn allemaal mensen die op straat terechtgekomen zijn, maar bereid zijn om te werken om daar weer uit te komen. De winkel zit in een groot pand waar de medewerkers ook wonen; we wonen hier nu met zijn achttienen. Iedereen heeft een eigen kamer, ingericht met meubels uit de winkel; er is een gezamenlijke keuken waar 4 voormalig koks het eten voor iedereen verzorgen; tussen de middag eten we gezamenlijk, en ‘s morgens en ‘s avonds kun je kiezen of je in de kantine eet, of het eten meeneemt naar je kamer. We werken van dinsdag tot en met zaterdag, en buiten die tijden mag je zelf weten wat je uitspookt, of, zoals Olivier het zei: ‘Je bent vrij om te doen en te gebruiken wat je wilt, zolang je tussen 8h en 12h, en tussen 13h30 en 17h30 maar aanwezig en helder bent.‘. Buiten de kamer en het eten zijn er ook nog douches en wasmachines; kleding en meubilair kunnen we in de winkel uitzoeken, en zaken als zeep, shampoo en scheerspullen worden betaald door de gemeenschap. Er zijn 3 auto’s beschikbaar voor wie er eens 1 nodig heeft. En bovendien verdien ik 55 euro per week, plus 100 euro per maand.
Ik ga hier aan de slag als chauffeur op de bestelwagen, waarbij ik altijd 1 of 2 man bij me zal hebben om te sjouwen.

Het eerste stapje op de ladder is (weer) gezet. :-)

Noodopvang

En weer te laat

En weer kom ik er niet op tijd door, vanmorgen. Vandaag ga ik naar Mirande.
Laat ik het er maar op houden dat ik op deze manier in ieder geval een kans heb om het departement tot in al zijn uithoeken te bezoeken…

Gisteren diverse sollicitaties gedaan in Auch, maar ik zou bijna gaan hopen dat ik niet aangenomen word; het wordt op deze manier wel erg onzeker of ik op mijn werk kan verschijnen.