Het was duidelijk — voor mij, maar waarschijnlijk ook wel voor de trouwe volger — dat mijn ezeltje niet heel gelukkig werd van het lopen van een lange tocht. Lopen doet-ie graag, en hoewel hij het soms eng vindt, vindt hij het ook wel leuk om nieuwe dingen te leren en uitgedaagd te worden, maar hij heeft ook behoefte aan een ‘thuis’, waar hij de weg kent, en waar hij niet meer van elk geluid hoeft te schrikken; kortom, waar hij zich veilig kan voelen.
En met het werken voor kost en inwoning dat ik de afgelopen 2 jaar gedaan heb, heb ik nog niet genoeg kunnen sparen om ergens een stukje land voor ons te kopen.
En dus heb ik, na wikken en wegen, vandaag afscheid genomen van Frimousse.
Er zit hier in het dorp een organisatie, Les Ateliers de l’Espoir, die probeert jongeren te resocializeren die een moeilijke start hebben gehad, met behulp van dieren. En dat leek me nou echt iets voor Frimousse.
Van de week ben ik wezen kijken; er zijn paarden, geiten, kippen, struisvogels, een lama en, buiten Frimousse, 10 ezels. En vanmorgen heb ik hem gebracht.
Uiteraard is het geen definitief afscheid: ik kan hem bezoeken wanneer ik wil. Maar als ik op een gegeven moment weer verder trek, blijft hij hier. Om goed werk te verrichten.
10-03-2016 | 
Geef een reactie