Het rolt allemaal mijn kant op

Hagetmau Labastide-Chalosse Argelos Beyries … Orthez

Vandaag weer een slechte nacht in een slaapzaal. Dit keer was ik de snurker, en was er iemand vastbesloten daar middenin de nacht ruzie over te gaan maken. Ik ben die slaapzalen echt zo zat…

De keuze was vandaag wederom 15 kilometer (Beyries) of 30 (Orthez). Van de ene kant was ik moe van een slechte nacht (en om heel eerlijk te zijn zit ik ook gewoon een beetje in een dipje), maar van de andere kant wilde ik wel heel graag meer dan 15 kilometer lopen. Ik besloot naar Beyries te lopen, en dan te beslissen of ik nog verder zou gaan.

In Argelos nam ik een korte pauze om mijn rugzak even af te kunnen doen en wat water de drinken. Terwijl ik daar stond, kwam er een man naar me toe die het gras langs de weg aan het maaien was geweest met een zeis; of ik misschien iets nodig had? Ik had niets nodig, en zei dat ook tegen hem, maar hij bleef aandringen: water misschien, of koffie? Het werd me duidelijk dat de man gewoon graag even een gast zou hebben, dus ik deed of een bakje Franse koffie me heerlijk leek. Hij troonde me mee naar zijn huis (trots wees hij op het jaartal 1829 boven de deur). Terwijl hij stond te wachten tot het water voor de oploskoffie enigszins warm was, vertelde hij dat hij Joseph heette. Hij vertelde trouwens nog veel meer, maar hij was zo zenuwachtig, en ook niet helemaal het allerscherpste mes uit de keukenla, dus ik begreep niet alles. Maar een doodgoeie man was het in ieder geval wel, en ik vond het net zo leuk om hem te ontmoeten, als hij het vond om mij een bakje lauwe oploskoffie te serveren.

Toen ik Beyries in liep, besloot ik dat ik daar de refuge municipal wel wilde gaan opzoeken. Ik had berekend dat de kans groot was dat ik die helemaal voor mezelf zou hebben, en dat leek me heerlijk. Maar helaas kon dat niet doorgaan, want de refuge was in de lokale feestzaal, en die werd dit weekend gebruikt voor een bruiloft; de voorbereidingen waren al in volle gang. Maar mij zomaar de straat weer op te sturen zat niet in de aard van deze mensen, en dus gingen ze nadenken over een oplossing. Maar eerst moest er gelunchd worden; er waren pizza’s onderweg. Ik at toch zeker wel mee? En wilde ik daar dan rode wijn of rosé bij?

Na de lunch bleek de buurman, die normaal gesproken samen met zijn vrouw de refuge draaiende houdt, meer dan bereid me een stukje verder op weg te helpen, en dus bracht hij me met de auto naar Orthez. Hij volgde hierbij zoveel mogelijk de looproute, zodat ik zo min mogelijk zou missen.

En nu zit ik in Orthez op de camping. Dat kostte me 2 euro meer dan de lokale refuge, en het weer heeft nog niet besloten of het vannacht nat of droog is, maar dat maakt me eigenlijk niets uit: ik slaap weer lekker alleen.

En dit hele stukje heb ik kunnen tikken zonder dat mijn batterij het begaf, dus het laptop-probleem heeft zichzelf opgelost. Morgen weer verder richting Spanje; volgende week verwacht ik Saint-Jean-Pied-de-Port te bereiken.