En weg is hij weer

Villapañada Salas Bodenaya

Vanmorgen vroeg Edu(ardo) of ik zin had om samen op te lopen. Dat leek me wel interessant.
Eduardo dacht van de week bij het opstaan dat hij wel zin had in een avontuur, heeft zijn schoenen aangetrokken, en is gaan lopen. Hij heeft geen rugzak, geen bagage, en draagt een spijkerbroek, een spijkerjas, en schoenen die er in de stad vast heel goed uitzien. Ook heeft hij geen credencial (stempelkaart).

De weg ging vandaag over rotsachtige bospaadjes die klimmen en dalen. Het is wonderlijk om te zien hoe Eduardo 20 kilometer met me meeloopt zonder te klagen. Omdat ik een rugzak heb en hij niet, mag ik het tempo aangeven, maar op zijn schoenen moet dat niet makkelijk geweest zijn, want ik heb immers al 2.500 kilometer training gehad.
Doordat Eduardo bereid is om te praten als SBS6 (korte zinnen, geen woorden van meer dan 3 lettergrepen, enzovoort), en ik praat in trefwoorden, komen we tot aardige gesprekken (Eduardo spreekt geen woord Engels).

Na 20 kilometer bereiken we aan het begin van de middag Salas. Eduardo is inmiddels tot de conclusie gekomen dat hij het zichzelf zonder credencial wel erg moeilijk maakt; hij wil daarom graag vandaag met de bus terug naar Oviedo om daar bij de kathedraal een credencial aan te schaffen. Als we Salas in lopen, zien we een bushalte. Eduardo vraagt mij te wachten, terwijl hij gaat kijken hoe laat de bus naar Oviedo gaat. Ik doe mijn rugzak af en ga op een bankje zitten. Na een minuut of 10 ga ik eens kijken waar hij blijft; hij blijkt verdwenen.

Ik ga in Salas bij de albergue langs om te vragen of ik daar mijn tent op kan zetten. Dat kan niet. Ik besluit daarom door te lopen naar de volgende albergue; die ligt in meer landelijk gebied, dus daar is de kans allicht groter. In de albergue in Bodenaya beland ik in een soort warm bad. De albergue wordt gerund door een particulier, Alejandro. Hij is zelf een enthousiast camino-loper (‘s winters), en doet zijn best om van de albergue een echt ‘thuis’ te maken voor pelgrims (‘s zomers). Dat betekent dat hij ‘s avonds kookt, onder het eten met de hele groep afspreekt hoe laat we opstaan, ‘s morgens de pelgrims met muziek wekt, en dan het ontbijt klaar heeft staan. En dat alles op basis van donativo (‘geef wat je wilt of kunt geven’). Ik denk niet dat ik hier morgen weg kan gaan zonder iets te geven…
Ik slaap vannacht weer niet in mijn tent.