Dagje samen niks

De dames wilden vandaag een rustdag, en ik had geen enkel bezwaar. Hoe het in Nederland is weet ik niet, maar hier is het al dagen boven de 30 graden. En dat is geen lekker weer om veel te lopen, zeker niet als je daar de kwaaltjes bij optelt die nou eenmaal bij dames van een zekere leeftijd horen, en al helemaal niet met een rugzak op je bult.

Na het ontbijt zijn we op het gemak naar La Réole gelopen, waar we door Bernadette weer opgehaald zouden worden. Het enige dat we hoefden te doen, was een broodje eten en wat drinken; de kapper was gesloten, dus Elisabeth moet nog even door als een ‘wild wijf’.

Terug bij de gîte hoeven we alleen maar te zorgen dat we een beetje in de schaduw blijven. Omdat ik de komende nacht gratis in de gîte mag blijven, help ik wat met kersen plukken en tafel dekken.
Aan het eind van de middag komen er nog 4 pelgrims aan — 2 Nederlanders, een (tweetalige!) Belg en een Engelsman — zodat we ‘s avonds een gezellig drukke tafel hebben: we zijn weer 7 pelgrims met 7 verschillende verhalen, en allemaal minstens zo interessant als de andere.

Als de anderen naar bed zijn, proberen Elisabeth en ik bij Bernadette nog een flesje wijn te kopen, maar die krijgen we kado. We zetten nog een paar goeie bomen op, en gaan uiteindelijk veel te laat en veel te beschonken ook naar bed.

Ik besefte trouwens vanmorgen ook dat dit exact de plaats is waar ik vorig jaar verkeerd gelopen ben: ik was zo gebiologeerd door de hijskraan waar het bord van de gîte aan hangt, dat ik aan de andere kant van de weg de wegwijzer niet heb zien staan die aangeeft dat je hier linksaf moet; ik ben dus rechtdoor gelopen.