elPeregrino.nl

Zoals ik afgelopen week al meldde, heeft Frimousse een nieuwe weide. Hij heeft nu zo’n 3.000 vierkante meter tot zijn beschikking, waarvan een deel bos is, en bovendien vrijwel alles op een helling, zodat hij zijn spieren kan trainen voor wanneer we op pad gaan.

Ik had ‘m al een paar dagen geleden naar zijn nieuwe weide gebracht, maar gisteren kwam hij voor het eerst uit zichzelf uit het bos (blijkbaar ben ik voorbestemd om altijd huisdieren te hebben die alles eng vinden…). Vandaag is hij een groot deel van de dag uit het bos geweest, en vond ik het tijd voor wat foto’s.

Als hij achter me aanrent, spreidt hij zijn oren uit als vleugels (zie laatste foto); erg grappig…

Morgen komt Frimousse. Gisteren is hij gecastreerd, vandaag bleef hij nog een dagje ter observatie bij de dierenarts, en morgenmiddag gaat Gilles hem halen.

En dus heb ik vandaag de laatste hand gelegd aan zijn weide: schrikdraad geplaatst (tja…), afdakje geïmproviseerd, drinkbak gemaakt.

Ik denk zomaar dat ik morgenavond weer wat foto’s upload.

Om een in wezen kort verhaal onnodig lang te maken, begin ik in Spanje.

Toen ik in oktober vorig jaar, na 3.000 kilometer lopen, Fisterra bereikte, wilde ik nog niet terug naar Nederland; het idee van verder zwerven sprak me wel aan. Ik zag het alleen niet heel erg zitten om nog langer elke dag de hele dag met een rugzak van een kilo of 20 te moeten rondsjouwen.

Liften van Fisterra naar San Vicente de la Barquera ging goed. Maar ja, Noord-Spanje is pelgrimsgebied, dus daar zijn ze gewend aan mensen met rugzakken en wandelstokken. Het liften van San Vicente naar Dégagnac was al een stuk lastiger, en nam heel wat meer irritatie en onzekerheid met zich mee.

Al vanaf San Vicente denk ik na over alternatieven. Ik heb overwogen op zoek te gaan naar een fiets; misschien kon ik iemand vinden die zijn fiets met tassen, of eventueel met een karretje of zelfs een bakfiets, zou willen ruilen tegen mijn rugzak. Maar ja, fietsen is eigenlijk niet echt mijn ding.
Over een brommertje heb ik ook gedacht, maar dat maakt zo’n herrie.
Een bestelbus of camper zou natuurlijk mooi zijn. Maar ja, hoe zet je een auto op je naam als je geen vaste woon- of verblijfplaats hebt? Er zijn wel grenzen aan de vragen waarmee je vrienden kunt lastigvallen.

Voorlopig blijf ik nog even in Bouillac — als alles gaat zoals gepland loop ik van de zomer een stuk op met een pelgrima die a.s. maandag vanuit Nederland vertrekt, waarover later meer, maar verder heb ik nog geen plannen om (voorgoed) te vertrekken. Maar er komt een moment dat ik hier weer vertrek; Gilles is een aardige vent, maar niet degene met wie ik oud zou willen worden.
En naarmate ik hier langer ben, zie ik er meer tegenop om die rugzak weer om te hangen. Niet alleen omdat hij met z’n kilo of 20 al best zwaar is, maar ook omdat-ie steeds zwaarder wordt. Er zijn immers inmiddels al weer wat dingen bijgekomen; zo heb ik wat werkkleding aangeschaft die ik op een volgende klus (eten moet ik toch) ook vast weer wil gebruiken, en de set beitels en aanverwante zaken die ik kado heb gekregen, wil ik ook wel graag meenemen.

En dus begon in mijn achterhoofd de puzzel weer: hoe ga ik mezelf en mijn spullen straks vervoeren, op het vervolg van mijn zwerftocht?

Weer overwoog ik een bestelbus of camper, vooral toen Gilles me aanbood dat ik zijn adres als postadres kon gebruiken, het enige dat je nodig hebt om in Frankrijk een auto op je naam te zetten (dat zeg ik: een aardige vent). Maar ja, dan ga je verder denken…
Een auto moet verzekerd zijn. En eens in de zoveel tijd gekeurd worden. En er moet brandstof in.
En als ik heel eerlijk ben, gaat een auto me ook te snel. Als mijn volgende klus in midden-Spanje is, heb ik helemaal geen zin om vanmiddag in de auto te stappen en morgenochtend aan te komen. Ik heb afgelopen jaar geleerd hoe heerlijk het is om je tijd te nemen. Om in weken te rekenen, in plaats van in uren. Om om me heen te kijken, in plaats van vooruit. Om de reis belangrijker te laten zijn dan de bestemming.

Een paard-en-wagen, dat zou eigenlijk ideaal zijn. Maar ja, een paard is zo veeleisend in z’n verzorging…
En dus wil ik je graag, zonder verdere omhaal, voorstellen aan

Frimousse is een ezel van 4 jaar oud. Misschien lijkt dat oud, maar ezels kunnen 30-40 jaar oud worden. En vanaf nu mag ik Frimousse ‘mijn ezel’ noemen.

Toen ik eenmaal besloten had dat een ezel voor mij de perfecte oplossing zou zijn, heeft Gilles hier en daar een balletje opgegooid, en zo kwamen we via-via-via terecht bij mensen die een tweede huis in Costa Rica gekocht hebben (sommige mensen hebben het echt niet makkelijk) en daarom niet meer goed voor hun ezels hier kunnen zorgen. Ze zochten daarom een goed tehuis, liefst voor alledrie tegelijk, maar 1 was ook al goed. Er hoefde niet voor betaald te worden, als ik er maar goed voor zou zorgen, en er geen worst van zou maken.

Gisteren ben ik voor het eerst wezen kijken, gisteravond heb ik de knoop doorgehakt, en vanmiddag ben ik weer langsgegaan om foto’s te maken.

We gaan Frimousse zo snel mogelijk halen — eerst nog even een hek en een stalletje neerzetten — nu ik nog geen idee heb wanneer ik vertrek, zodat Frimousse en ik rustig aan elkaar kunnen wennen, en af en toe samen korte (en later langere) stukjes kunnen gaan wandelen.

Frimousse is een Pyrenese ezel; die zijn gefokt als werk- en lastdier, dus ik denk dat hij best wat voor me wil dragen.
Ik denk trouwens dat ik die naam maar gewoon afkort tot Free, want Frimousse vind ik raar klinken (maar ja, hij is geboren in het jaar van de ‘F’).

Ik heb al bouwtekeningen gevonden voor een pakzadel (een zadel waarmee je bagage op de ezel kunt laden), maar liefst wil ik proberen om een wagen op de kop te tikken. In een ideale wereld kan ik in die kar niet alleen mijn spullen vervoeren, maar ook slapen.
Gilles heeft een tijdje geleden de voortent van zijn caravan weggegooid vanwege schimmel, maar was er gelukkig nog niet aan toe gekomen om ook de stokken weg te gooien; die ga ik, samen met een bouwzeil, gebruiken om een draagbare stal te bouwen (ezels kunnen niet heel goed tegen vocht).

En zo kan het gebeuren dat de langharige zwerver straks verder trekt samen met de langorige zwerver.

Wat ik je maar wil meegeven, lieve lezer, is dat je jezelf soms even aan het lachen moet maken. Dat je soms even jezelf moet aankijken, en jezelf moet vragen ‘Ik heb … wàt… gedaan..?!‘. Natuurlijk is die carrière belangrijk, en die hypotheek, en dat gezin. Maar er komt een moment dat dat alles voorbij is, en dat je terug gaat kijken. En ik hoop van harte voor je dat er dan in jouw rijtje ook een ezel staat, of in ieder geval jouw equivalent daarvan.
Blijf lachen.

Grapjes als reactie op dit bericht zijn uiteraard toegestaan. Maar dan wel graag grapjes die ik niet al een kilometer van te voren aan zie komen…

Een paar weken geleden vroeg Gilles of ik niet vond dat er bij mijn zwervende bestaan eigenlijk ook een hond hoort. Ik antwoordde toen dat dat met liften wat lastig is, maar dat ik best een hond zou willen als ik bijvoorbeeld een camper zou hebben. Een ezel-met-wagen lijkt volgens mij heel erg op een camper, dus wellicht is dit verhaal nog niet klaar…