In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening. |
Er is zoveel gebeurd de laatste tijd, en ik heb zo vaak een berichtje op mijn blog willen plaatsen, maar ik heb er gewoon geen tijd voor gehad. Of geen tijd voor genomen, het is maar net hoe je het wilt zien. Het lijkt natuurlijk altijd net of deze berichtjes als warme boter uit mijn toetsenbord vloeien, maar er gaat toch altijd meer tijd in zitten dan je zou denken: bedenken wat ik zou willen zeggen, hoe ik het zou willen zeggen, de juiste woorden vinden, me niet af laten leiden door geluiden buiten, of door andere websites, of door een vlieg die door de kamer vliegt…
Goed, hoe dan ook, ik ben er nu. En ik ben vastbesloten om dit stukje af te hebben voordat ik vanavond naar bed ga.
Laat ik beginnen met wat goed nieuws: mijn boek.
De Nederlandstalige versie is af. Althans, het manuscript ligt nu bij de uitgever; uiteraard kan die nog terug komen met opmerkingen. De deadline was al 2 keer verschoven, eerst van 15 februari naar 15 maart, en toen naar 22 maart. Dus ik moest en zou nu de deadline halen.
Afgelopen nacht heb ik nog heel de nacht gewerkt, maar vanmorgen om 9 uur kon ik het manuscript dan eindelijk opsturen. Goed, technisch gezien weer over de deadline, maar 23 maart om 9 uur, wanneer de deadline 22 maart was, vind ik acceptabel.
Het is uiteindelijk een tekst geworden van 90.539 woorden, of 619.874 tekens. Ik heb al een preview van de omslag gezien, en dat maakt het helemaal echt.
Ik ben overigens nog niet helemaal klaar, want de website moet nu afgemaakt worden, en er moeten nog vragenlijsten bij: men heeft me gevraagd om 7-10 vragen per hoofdstuk, om te zien of de studenten begrepen hebben wat ze gelezen hebben.
(Studenten, zeg je? Ja, ik zeg studenten: mijn boek gaat als lesboek gebruikt worden op het MBO.  )
En dan natuurlijk nog de Franse vertaling, want uiteindelijk is het allemaal begonnen als een Frans project.
Meer goed nieuws: een appartement.
Anderhalve week geleden poste ik al een foto van een paar sleutels. Dat zijn de sleutels van mijn nieuwe appartement, hier in Blain. Het is een 3-kamer bovenwoning in het centrum van het dorp, boven een winkel.
Er moet nog wel heel veel gebeuren, want de vorige bewoner heeft een enorme pestbende achtergelaten. Dus als er lezers zijn die op zoek zijn naar een werkvakantie in het westen van Frankrijk: ik houd me van harte aanbevolen; het gaat om schoonmaken, reparaties, misschien een beetje verbouwen, en verven.
Ook mooi: ik zou het appartement op 1 april betrekken, maar ik kreeg de sleutel al half maart, zodat ik alvast aan de slag kon om het een beetje leefbaar te maken. En toen ging Frankrijk op slot… Ik heb vandaag wel mijn gereedschap en wat schoonmaakspullen gebracht (eerst moest het boek af), zodat ik in ieder geval iets kan doen, maar zolang zaken als bouwmarkten, witgoedwinkels en beddenwinkels dicht zijn, is het natuurlijk wel een beetje net-alsof.
Tja, en dan was er natuurlijk nog die nieuwe baan, als docent.
Nou, daar heb ik een punt achter gezet.
Ik kreeg geen enkele begeleiding, en ik kon nergens terecht met mijn vragen. Ik heb een paar keer geprobeerd er met mijn chef over te praten, maar de reactie kwam steeds neer op Il va te falloir te débrouiller (Je zult je moeten zien te redden). En toen kwam de vleermuispest en ging Frankrijk op slot, en dat betekende dat ik de cursus op afstand had moeten geven, zonder enig echt contact met de studenten, en dus zonder feedback; en het betekende ook dat ik in mijn eentje thuis de cursus had moeten voorbereiden, dus dat ging van nergens terecht kunnen met mijn vragen naar onmogelijk iemand aan te spreken die een antwoord zou kunnen weten; en in die ene week die ik had voor de voorbereiding van de volgende cursus, had ik dan ook nog eens moeten leren omgaan met alle tools die gebruikt worden voor het geven van de cursus op afstand. Dus toen heb ik NEE gezegd. Sowieso iets dat ik al heel lang moet leren, maar nu kwam ik er niet onderuit.
Maar daarmee is het nog niet afgelopen, want ik heb inmiddels geleerd dat het bij wet verboden is een contract voor bepaalde tijd eenzijdig op te zeggen. Dus ik ben benieuwd wat ik me nu weer op de hals heb gehaald. De komende weken zullen ongetwijfeld antwoorden brengen.
O, en op een uitkering heb ik natuurlijk sowieso geen recht.
En tot slot heb ik me vandaag aangemeld voor vrijwilligerswerk tijdens de COVID-19 crisis. Er zijn een hoop mensen die het moeilijk hebben in deze tijd, en ik ben een gezonde sterke kerel. Ik zou niet weten waarom ik niet zou kunnen helpen met boodschappen doen, honden uitlaten, helpen in een daklozenopvang, of op andere plekken waar de druk wat is gestegen. Ik heb nog geen concrete antwoorden, maar ik heb me aangemeld bij 3 lokale organisaties, en de Assistante Sociale, waar ik eerder contact mee heb gehad voor het verkrijgen van een postadres bij de gemeente, heeft mijn gegevens doorgespeeld aan de voorzitster van het crisisteam van de gemeente.
En als ik heel eerlijk ben, zou ik eigenlijk het liefst werk vinden in die richting: maatschappelijk werk, daklozenopvang, zoiets. Ik heb mijn eigen ervaringen, en ik denk dat ik die goed zou kunnen gebruiken om anderen te helpen.
Dus dat is mijn verhaaltje van de afgelopen tijd.
Zullen we nog even wat foto’s doen van het ‘nieuwe’ appartement?
Ja, laten we dat doen.
Als je aankomt, moet je eerst door een vies, smal, donker gangetje tussen 2 winkels door naar een binnenplaatsje. Dat binnenplaatsje ziet er nu zo uit:
Als je nu denkt Dat binnenplaatsje is wel vies, dan kan ik je in het volste vertrouwen zeggen dat dit nog niks is. De ergste bende is aan de linkerkant net buiten beeld, waar de vuilnis manshoog ligt opgetast. Ik heb met de eigenaar afgesproken dat we dat samen opruimen, en dat hij gaat zorgen dat de buren in de andere twee appartementen begrijpen dat dit nu afgelopen is.
Je had waarschijnlijk al begrepen dat die groene deur mijn voordeur is. Of in ieder geval mijn eerste voordeur.
Binnengekomen kom je in een halletje waar de wasmachineaansluiting is, en verder is er alleen een trap die naar de woning leidt. Of eigenlijk is dat niet helemaal waar, op dit moment staat het halletje vol met kratten en dozen vol met lege flessen. Bon, bref…
Bovenaan de trap is een tweede voordeur, en er is ook een soort van veranda-plateau-achtig dingetje. Vroeger was dit buiten het huis, maar het is nu dicht gemaakt; het dak is van plexiglas, en de muren zijn muren, en geen ramen. Ik had zo gedacht dat het wel leuk was om hier wat kruiden, tomaatjes, paprika’s en aardbeien te verbouwen. Wietzaad is hier helaas niet zo makkelijk te krijgen, maar mocht iemand het me opsturen, dan vind ik daar ook vast wel een leuk hoekje voor…
Net binnen de deur zie je trouwens net een hoekje van het keukenblokje. De keuken is in de hal, wat op zich een beetje raar is, maar ik geloof dat ik daar wel wat leuks van kan maken.
In het halletje is verder dat rare bar-achtige ding geknutseld, maar die ga ik weghalen, want daar wil ik de koelkast en de vriezer onder de trap.
Aan de rechterkant van het halletje, na het keukenblokje en voor de woonkamer, is de badkamer. Die is behoorlijk groot, en voorzien van een ligbad. Mocht ik besluiten langere tijd te blijven, dan zou ik de badkamer wel een beetje willen moderniseren: de jaren zeventig en het ligbad eruit, en een flinke douchecabine, een fatsoenlijk meubel en nieuwe tegels erin.
De woonkamer is 20 vierkante meter, dus voor mij alleen is dat meer dan prima (de caravan is zo’n 10 vierkante meter, en de kamer die ik had bij Emmaüs was zo’n 15 vierkante meter, beide inclusief bed). De ene kant wordt eten en de andere zitten, maar dan wel met een buro in plaats van een bank; ik kan niet zoveel met banken, en ze geven me altijd pijn in mijn rug.
En op de verdieping zijn er dan nog 2 kamers. De ene net zo groot als de woonkamer, en de andere zo’n 10 vierkante meter.
Ik denk dat mijn bed in de grote komt. 
Dus, da’s mijn nieuwe huisje. Tenminste, als Monsieur le Président op een gegeven moment de bouwmarkten weer toestemming geeft om de deuren te openen. En de mensen weer toestemming geeft om te reizen, want ik kan me voorstellen dat er, na deze foto’s, mensen jeukende handen hebben om eens even orde op zaken te komen stellen.
À bientôt !
Mijn contract als vertaler zit er bijna op; nog drie en een halve week.
En als ik heel eerlijk ben: dat werd ook wel tijd. Vertalen is duidelijk geen werk voor mij: ik heb het nodig om zaken uit te zoeken en uit te vinden, problemen op te lossen, dingen te creëren; met vertalen zit ik teveel vast aan het werk van anderen. En het onderwerp was natuurlijk ook niet echt mijn ding, Microsoft Windows en Microsoft Office.
Maar dat ligt nu, na 10 maanden, bijna achter me. En het was een investering die de moeite waard was.
Allereerst is daar mijn boek. Als ik de afgelopen maanden niet gewerkt had voor een uitgever van boeken en opleidingen in de ICT, had het vast nooit bij me opgekomen om mijn eigen kennis op te gaan schrijven. En inmiddels ben ik behoorlijk op streek, en ben ik enorm trots op wat ik aan het doen ben.
En dat niet alleen in het Frans, want inmiddels heb ik ook een contract met een Nederlandse uitgever. Goed, het contract is nog niet getekend, maar de toezegging dat het mijn kant opkomt, is binnen.
En omdat mijn huidige werkgever niet alleen boeken uitgeeft, maar ook opleidingen organiseert, en degene die aangewezen is om mij te begeleiden bij het schrijven van mijn boek ook docent is en andere docenten begeleidt, kreeg ik de vraag of ik mijn cv eens wilde opsturen. Met als gevolg dat ik in januari begin als docent Linux. YES!
Afgelopen week had ik een tweede gesprek op de school, en vervolgens heeft men mij een contract aangeboden. Het is voorlopig een contract voor 6 maanden, omdat ik geen ervaring heb in het onderwijs, en het bovendien al een paar jaar geleden is dat ik in de ICT werkte, maar ik zou zeggen dat dat best geldt als een nieuw avontuur. Bovendien is het natuurlijk een prima omgeving om mijn boek af te maken, en om aan de andere boeken te beginnen die ik nog in mijn hoofd heb.
Het nieuwe werk neemt ook nog een beetje extra comfort met zich mee. Het bedrijf heeft meerdere scholen in de regio, en het is de bedoeling dat ik met name de scholen ga bedienen die niet in Nantes staan; in januari moet ik bijvoorbeeld 3 weken lesgeven in Le Mans. En wanneer ik ‘elders’ lesgeef, ontvang ik een vergoeding om in een hotel te verblijven. En dat is een welkome afwisseling van de caravan.
En dan tot slot nog even dit…
Omdat ik opstap als vertaler, en de oorspronkelijke vertaalster nog een paar maanden met zwangerschapsverlof is (ik geloof tot april), zit Éditions ENI te springen om een vertaler Frans-Nederlands. Het gaat om het vertalen van cursussen Microsoft Windows en Microsoft Office van het Frans naar het Nederlands, en het inspreken van de bij de cursussen horende video’s (je hoeft geen ABN te spreken, maar als je een erg zwaar accent hebt, moet je dat wel een beetje kunnen verbergen wanneer je de video’s inspreekt). Mocht je iemand zijn of iemand kennen die dat weleens wil proberen, dan is dit de uitgelezen kans. Het werk vindt plaats in Saint-Herblain, een satellietstad van Nantes. Als je geen onderdak hebt, dan zijn er verschillende campings in de omgeving die caravans of stacaravans verhuren. Als dit je wat lijkt, neem dan gerust contact met me op (via dit blog of rob@elperegrino.nl), dan breng ik je in contact met de juiste persoon.
(Deel deze job ook gerust met je familie, je vrienden, en je sociale-media-kring. En nee, ik krijg geen bonus en ik hoef geen commissie; ik vind het gewoon vervelend om ze zonder vertaler achter te laten: het is niet eenvoudig om een vertaler FR-NL te vinden in Frankrijk.)
Het boek vordert gestaag; vandaag ben ik de 20.000 woorden gepasseerd. 
De uitgeverij rekent overigens niet in woorden, maar in tekens. Het verzoek was of ik het bijtijds wilde laten weten als ik dacht over de 900.000 tekens heen te gaan; dan moeten er namelijk wat maatregelen genomen worden voor het drukken. Maar als ik zo kijk wat ik al heb geschreven, en nog denk te gaan schrijven, verwacht ik tussen de 500.000 en 600.000 tekens uit te komen; ik zit nu op 132.165.
Voor de nerds onder ons: dat betekent dat een woord gemiddeld ( 132.165 / 20.129 = ) 6,57 tekens heeft.
Geen idee wat je met die informatie zou kunnen, maar ik kan het nu niet meer ont-weten…
Vorige week heeft het hoofd redactie me uitgelegd hoe het straks verder gaat met nalezen, corrigeren en drukken. Normaal gesproken wordt een boek één keer nagelezen door een technisch onderlegd persoon, en dan worden zijn/haar vragen verwerkt voordat het boek gedrukt wordt. Maar omdat ik niet Frans ben van origine, wordt mijn boek eerst een keer gecontroleerd op correct Frans, en wordt het daarna pas naar de techneut gestuurd; dit om de techneut niet op te zadelen met een dubbele taak, waardoor hij/zij technische onduidelijkheden over het hoofd zou kunnen zien.
Het werd niet hardop gezegd, maar voor mij maakt deze dubbele nalezing (wat toch een investering is) wel duidelijk dat ENI hoge verwachtingen heeft van mijn boek. Dat heb ik zelf trouwens ook, en hoe meer ik schrijf, hoe hoger mijn verwachtingen zijn: ik ben echt wel heel erg onder de indruk van wat ik allemaal weet, en hoe goed ik dat uit kan leggen…
Ik heb met de redactie-assistente afgesproken dat ze iedere twee weken contact met me opneemt, om te vragen hoe ik vorder, en zo te voorkomen dat het tempo inzakt.
Minder enthousiast ben ik over het feit dat ik geen auto meer heb. Nou ja, het ding heb ik nog wel, maar hij rijdt niet meer, dus ik weet niet of ik het nog wel een auto kan noemen. Het lijkt erop dat de oliepomp het begeven heeft, en het was in ieder geval zo serieus, dat de garage waar ik hem gebracht had er niets meer aan wilde doen.
Volgend weekend komt een vriend van de eigenaar van de camping er nog even naar kijken. Hij knutselt aan auto’s voor de hobby, en is bereid een poging te wagen, als het niet hopeloos is. Ik heb er zelf echter een hard hoofd in dat er nog iets van te maken is.
Momenteel ga ik met de bus naar mijn werk, wat me elke dag ruim 3 uur reistijd kost.
De eigenaar van de camping heeft aangeboden dat ik een auto (Mini) van ‘m kan lenen als ik er een verzekering op mijn eigen naam voor neem. Probleem is echter dat mijn rijbewijs verlopen is, en dat ik dus geen verzekering op mijn naam kan zetten. We gaan van de week kijken of we daar een oplossing voor kunnen vinden.
(De Assistante Sociale heeft me overigens laten weten dat ze niets voor me kan betekenen, en heeft me aangeraden contact op te nemen met een rijschool. Maar ja, ik heb echt nog geen geld om opnieuw mijn rijbewijs te gaan halen.)
We kunnen dus gerust stellen dat het avontuur nog even verder gaat.
Daarover gesproken, trouwens: het lijkt erop dat er alweer een nieuw avontuur op de loer ligt. Ik heb er al een glimp van opgevangen, en het is een avontuur dat ik wel graag zou aangaan.
Maar omdat dat allemaal nog erg onzeker is, is dat de cliffhanger van deze blogpost.
Daar is-ie dan eindelijk: het contract voor het boek!
Vanmorgen getekend.
Dus nu ligt de bal weer bij mij. Ik kan me niet langer verschuilen achter het wachten op anderen. Er moet nu een boek geschreven worden. En het moet uiterlijk 31 januari af zijn.
Uiteraard hoort daar ook een nieuwe website bij: librobert.net.
Ik ga schrijven de komende maanden. Dus het zal wel weer stil worden op mijn blog. Excuses daarvoor; het is voor een goed doel.
En nu we elkaar dan toch spreken, nog even de andere nieuwtjes.
Het koelt een beetje af, maar nog niet zo heel erg. Wel regent het behoorlijk, en da’s niet zo fijn voor het caravannetje. Ik heb een beetje rond gekeken voor een andere caravan de afgelopen tijd, maar omdat ik niet zeker ben dat de auto komend voorjaar door de Contrôle Technique (APK) heen komt, heb ik besloten mijn geld in mijn zak te houden.
En meer spannend nieuws betreffende de auto: ik heb geen rijbewijs meer.
Ja, da’s een beetje een domper, ja.
Dat zit zo.
Mijn rijbewijs verliep dit jaar in september. En omdat ik in Frankrijk woon, kan ik mijn rijbewijs niet meer in Nederland verlengen, maar moet ik het omruilen voor een Frans rijbewijs. Geen probleem, alle begrip voor.
Op de site van de Franse overheid staat dat dat omruilen wat tijd kan kosten, en dat het dus verstandig is het dossier een paar maanden van tevoren in te sturen. Ik stuurde mijn dossier (kopie rijbewijs, kopie paspoort, kopie arbeidscontract, kopie loonstroken, etc.) dus in juli op. Maar het blijkt dat een paar maanden eigenlijk een beetje een understatement is: ik heb inmiddels contact gehad met de Nederlandse ambassade, en die wisten me te vertellen dat het kan oplopen tot anderhalf jaar.
En dus is inmiddels mijn rijbewijs verlopen, en ik heb zelfs nog geen bevestiging ontvangen van de ontvangst van mijn dossier. Dus als ik aangehouden wordt, kan ik niet aantonen dat ik dingen in gang heb gezet.
Nou ja, weer een nieuw avontuur, zal ik maar zeggen. Never a dull moment.
Ik heb van het weekend een mail gestuurd aan de Assistante Sociale hier in Blain, maar ik heb nog geen antwoord. (De AS is een ambtenaar die er over het algemeen echt alles aan doet om mensen die dat nodig hebben te helpen; ik heb er al behoorlijk wat ontmoet in mijn tijd in Frankrijk, en ben nooit teleurgesteld.)
Ik zal in ieder geval het risico moeten nemen zonder rijbewijs te rijden; ik kan me niet veroorloven mijn baan kwijt te raken. Ik houd er wel al voorzichtig rekening mee dat ik na het aflopen van mijn contract in december nog even hier in de regio blijf, in plaats van Frankrijk en Spanje met mijn caravan te doorkruisen om in Spanje of Portugal vakantie te gaan vieren.
Wat?! Alweer een bericht? De vorige is pas een week oud…
Even een kleine update over het boek waar ik het vorige week over had.
Afgelopen maandag had ik een afspraak met Julie, die bij ENI de contacten met de auteurs onderhoudt. Zij heeft mij een beetje uitgelegd hoe het allemaal werkt, wat ENI wel voor me kan doen en wat niet, met wie ik allemaal contact zal hebben in de komende tijd, enzovoort.
Daarna had ik afgelopen woensdag een afspraak met Jérôme, die zelf ook auteur is, en bovendien één van de verantwoordelijken voor het opleidingsinstituut van ENI. Hij is wat meer technisch onderlegd, en zou dus wat meer ingaan op de inhoud van mijn toekomstige boek. Maar omdat het voorstel dat ik had ingediend, met de voorlopige inhoudsopgave van mijn werkdocument, zo uitgebreid en duidelijk was, had hij niet echt vragen over, en werd het gewoon een vlugge kennismaking.
Waar het allemaal in het kort op neerkomt:
ENI heeft alleen contacten in de Franstalige boekenverkoopwereld, en kan dus niet de Nederlands- en Engelstalige versies van mijn boek uitgeven. Dat vind ik wel een beetje jammer, want ik had gehoopt mijn talenkennis maximaal te gelde te kunnen maken. Maar goed, ik ben in ieder geval alvast onder de pannen voor Frankrijk, België, Luxemburg, Zwitserland, Quebec en een aantal Afrikaanse landen (hoewel ik me niet teveel moet voorstellen bij de verkoop in Afrika).
ENI koopt ook alleen de Franse rechten, dus ik ben volledig vrij om op zoek te gaan naar een uitgever voor versies in andere talen. En dat vind ik ook wel weer leuk: er is een uitgever van Engelstalige informaticaboeken waar ik in het verleden zelf veel van geleerd heb, dus ik zou het wel cool vinden om zelf ook een boek bij hen uit te geven. En het lijkt me ook wel leuk om voor de Nederlandstalige versie een uitgever in Nederland te vinden.
De tijd die een schrijver normaal gesproken zo’n beetje nodig heeft om een dergelijk boek te schrijven in z’n vrije tijd, is een maand of 5. Wat betekent dat, als dat voor mij ook opgaat, mijn boek in januari zo’n beetje klaar zal zijn voor publicatie.
Uiteraard zal er in de tussentijd nog verschillende keren contact zijn. Ik heb een afspraak op 4 september om een meer definitieve inhoudsopgave in te leveren, en een eerste volledig hoofdstuk, zodat de redactie kan aangeven wat er in de vorm veranderd moet worden. Zo is het bijvoorbeeld de bedoeling dat ieder hoofdstuk eindigt met een paar vragen over het onderwerp van dat hoofdstuk; niet bij wijze van examen, maar om de zojuist gelezen kennis nog een keer op te schudden, het gaat immers om een leerboek.
En verder moet ik zelf aangeven hoe vaak ik wil dat men mij achter de broek zit, om de moed niet te verliezen.
Het boek zal worden verkocht via de website van ENI zelf, via sites als Amazon, en via reguliere boekwinkels. Verder is het ook mogelijk dat instituten zoals bijvoorbeeld scholen een volledige oplage bestellen, met een eigen kaft. Een e-boek hoort eventueel ook tot de mogelijkheden, maar ik geloof niet dat ik dat wil.
Als vergoeding kan ik kiezen tussen een vast bedrag in één keer, of een percentage van de opbrengst. Als ik het goed begrepen en uitgerekend heb (het tekenen van het contract komt in een later stadium, dus ik ben niet op de details ingegaan), ben ik met het vaste bedrag beter af als ik tot duizend boeken verkoop, en is het percentage aantrekkelijker als er meer dan duizend boeken verkocht worden.
Ik ben vol zelfvertrouwen, en bovendien houd ik wel van een gokje, dus ik ga voor het percentage.
Dit weekend hoop ik de website, die er uiteraard bij hoort, af te hebben, zodat daarna mijn hoofd helemaal vrij is om de nieuwe sysadmin-bijbel te schrijven.
Die titel heeft eigenlijk twee betekenissen.
Allereerst weerspiegelt hij het gevoel van de afgelopen maanden: wéééér een dag op kantoor…
Het vertaalwerk is echt nogal saai, en daar komt dan nog eens bij dat het onderwerp, Microsoft software, me absoluut niet interesseert, en geen enkel raakvlak heeft met wat dan ook in mijn leven. En als je dan ook nog eens ziet dat het buiten 30 graden is, en je binnen alleen maar chagrijnige blikken krijgt van je collega’s omdat je het raam op een kiertje hebt gezet, terwijl zij liever de airco op vriezen zetten en dan heel de dag die ongezonde lucht inademen… Ja, dan wil je motivatie wel eens stokken op standje blèèèèèèh.
Maar de titel van dit bericht slaat ook op deze 2 foto’s:
Dat zijn natuurlijk mijn huisje en mijn tuin. Maar vanaf nu mag ik dat ook mijn kantoor noemen.
Dat zit zo:
Een paar weken geleden raakte ik aan de praat met de directeur. En uiteraard vroeg hij me hoe het beviel, want dat hoor je als directeur nou eenmaal te vragen. Dus antwoordde ik in alle eerlijkheid dat ik het met de collega’s best kan vinden, maar dat ik het werk nogal saai vind, dat ik daar misschien eigenlijk een beetje te creatief voor ben, en dat ik eigenlijk misschien meer auteur dan vertaler ben. Waarop hij zei “Nou, misschien is dat dan een volgende stap.”. Waarop ik grinnikte “Ja, misschien moeten we dat maar doen.”.
Maar uiteraard bleef dat gesprek een beetje door mijn hoofd zeuren. Tot het moment dat ik dacht “Waarom de fuk ook niet?!”. Ik werk voor een uitgever van boeken over automatisering, en ik heb een hoofd vol kennis over automatisering; dat moet toch op de één of andere manier te combineren zijn? En bovendien: met een leven als het mijne loop je niet echt over van de pensioenrechten (zeg maar nul, ongeveer), dus een spaarpotje voor later zou ook niet gek zijn.
En dus schreef ik een voorstel. Uiteraard moest er over dat voorstel vergaderd worden door de redactie, en dat is afgelopen vrijdag gebeurd. Met als resultaat
Après étude de ton document avec l’équipe éditoriale, nous sommes intéressés par ton projet.
Morgen (maandag 15/7) heb ik een afspraak met Julie, die mij gaat uitleggen wat nu de volgende stappen zijn, en dan ga ik proberen om de brij in mijn hoofd voldoende te ordenen om interessant te zijn voor anderen, en over een maand of wat een boek uit te brengen.
In mijn hoofd spreek ik dat stiekem uit als mijn eerste boek, want ik heb ook al een idee voor een tweede, over een verwant onderwerp, als het eerste wil lopen. En als die twee allebei willen lopen, kan ik misschien eindelijk eens een tijdje vrij nemen om het boek te schrijven over mijn Camino. (Of eigenlijk heb ik daar ook 2 ideeën voor: 1 waar gebeurd, en 1 fictie.)
Misschien is het overdreven om te zeggen dat er weer een nieuw avontuur begint, maar het is in ieder geval iets wat ik nog niet eerder gedaan heb.
Nou, eigenlijk was dat alles dat ik te vertellen had.
Maar omdat ik je weer 2 maanden heb laten wachten, terwijl ik beloofd had mijn best te doen vaker te schrijven, doe ik nog even wat willekeurige foto’s. Niks prestigieus, gewoon een paar grappige dingetjes.
Allereerst de kleinste Emmaüs-vestiging die ik ooit gezien heb.
Dit hokje staat in een parkje in het centrum van Saint-Etienne-de-Montluc, en ik word hier zo blij van. Spullen die je niet meer nodig hebt, maar die nog wel goed zijn, mag je in dit hok achterlaten. En als je iets nodig hebt (lamp, keukenspullen, jas, boek, spel, dvd), maar je hebt geen geld, dan ga je even kijken of er in de boîte à dons misschien iets te vinden is. Afrekenen hoeft niet, want don betekent gift.
Een vrijwilliger zorgt dat het een beetje opgeruimd blijft, en dat spullen die niet geschikt zijn voor dit hok, bij Emmaüs terecht komen.
Ik hoop zó dat er nu iemand is die dit leest, en denkt “Hé, ik ga morgen eens even contact opnemen met het gemeentehuis, want hier achter mijn huis is ook een parkje.“.
En verder blijk ik hier in Blain, waar ik inmiddels ben neergestreken, weer te wonen op een Jakobsweg. Dus daar horen dan ook weer wat foto’s bij.
En tot slot nog een stukje kaas.
En dat stukje kaas is van zichzelf niet zo heel grappig, maar er zit een verhaaltje aan vast, en ik ben dol op verhaaltjes.
Jean-Baptiste Colbert, minister onder Lodewijk de 14e (Louis XIV; 17e eeuw), vond dat Frankrijk niet gebaat was bij import; hij vond het een veel beter idee om zelf zoveel mogelijk te produceren voor de eigen markt. En dus verbood hij de import van een hele reut aan zaken, waaronder Nederlandse kaas.
Maar de Fransen vonden de Nederlandse kaas wel erg lekker, en dus ging men die kopiëren; de Mimolette is de Franse kopie van de Nederlandse Edammer. (Die donkergele kleur heeft men er aan gegeven om goed het verschil te kunnen zien tussen de Nederlandse Edammer en de Franse Mimolette; het is zo in 1 oogopslag duidelijk dat er geen illegale import heeft plaatsgevonden.)
En wat ik nou zo grappig vind aan die foto hierboven, is dat er op de verpakking staat “Fabriqué aux Pays-Bas”, wat betekent “Vervaardigd in Nederland”.
Dus, hebben we nu verloren, omdat de Edammer in Frankrijk, tot op de dag van vandaag, grotendeels is weggedrukt door de Mimolette? Of hebben we gewonnen, omdat die Mimolette vandaag de dag weer gemaakt wordt in Nederland?
Nou, en dat zijn zo van die dingen die mij eindeloos kunnen bezighouden.
|
Privacy De applicatie die wordt gebruikt voor het verzamelen van statistieken over het bezoek op deze website, anonimiseert de verzamelde informatie door de laatste byte van het IP-adres te verwijderen. Ook respecteert deze applicatie de Do Not Track instelling van je browser.
Helaas zijn de ontwikkelaars van WordPress en de WordPress plug-ins minder respectvol. Je privacy kan daarom helaas niet gegarandeerd worden op deze website.
|
24-03-2020 | 
2 Reacties
Nieuwere berichten
Recente reacties