elPeregrino.nl

Brussel Ukkel Beersel Huizingen

Ici on parle le français.
Een groot deel van Brussel spreekt geen Nederlands. Misschien kunnen ze het wel, maar ze doen het niet. Maakt me niet echt uit, want ik ken niemand die zo vloeiend ‘une mitraillette poulet et un coca à emporter‘ of ‘un sandwich americain preparé et un jus de pomme‘ kan bestellen als ik, maar een beetje kinderachtig is het wel. Ik was ook ineens niet meer aan het stappen naar d’n Compostel, maar ik liep le Chemin de Saint Jacques. En het grappige is dat als je Brussel dan eenmaal weer uit bent, de mensen je gewoon weer in het Nederlands te woord staan.

Vandaag had ik me goed voorbereid. Omdat de campings hier nogal dun gezaaid zijn, had ik op internet alvast een camping langs de route opgezocht. De camping zat in Beersel; geen hele lange wandeling, maar de route begint heuvelachtig te worden, dus dit was ver genoeg. Toen ik Beersel binnenstrompelde — m’n kuit- en bilspieren wilden echt niet meer — zag ik verderop in de straat het bord Camping al aan een muur hangen. Het zag er wat verweerd uit, maar hé, als ik m’n tent maar kon neerzetten en een douche nemen. Het had zo mooi kunnen zijn… Bij het bord aangekomen keek ik uit over een wildernis die ooit waarschijnlijk een grasveld was geweest, met een scheefgezakte schuur erop waaraan je door het aantal deuren kon zien dat het ooit zijn bestaan was begonnen als sanitairgebouw. Ik besloot te doen of ik gek was, en liep bij het camping café naar binnen om te vragen of de camping nog in gebruik was. Binnen zaten 3 mannen in een toestand van zware depressiviteit in hun bier te staren; de barman stond met zijn rug naar de zaak naar buiten te staren. Nee, de camping was al 3 jaar ter ziele, en de toon en de blik van de barman vertelden mij dat die geen prettige dood gestorven was. Of er nog een andere camping in het dorp was, probeerde ik tegen beter weten in. Nee, niet in het dorp, wel in Huizingen, een kilometer of 5 verderop. Ik sjorde mijn rugzak nog wat strakker op mijn rug, trok mijn hoed wat dieper over mijn ogen, gaf de camping-eigenaar een paar rotklappen met mijn stok, en sleepte me — heuvel op, heuvel af — naar Huizingen.

Daar aangekomen sprak ik de eerste de beste voorbijgangers aan om de weg te vragen naar de camping. Een camping? Nee, ze dachten niet dat die er nog was. Er was er wel één in Beersel. Nee, meneer en mevrouw, die is al 3 jaar dicht, en die stuurden me naar Huizingen. Oei. Nou, als er een camping was in Huizingen zou ik die moeten kunnen vinden bij het provinciedomein, en anders was daar in ieder geval een jeugdherberg. Als u deze heuvel-op-heuvel-af volgt tot het einde, en u slaat dan linksaf naar die andere heuvel-op-heuvel-af, enzovoort.
Een provinciedomein is een groot park met een hek eromheen en allemaal ‘leuke’ dingen erin (midget golf, speeltuin, zwembad, etc.). Ik meldde me bij de kassa met de mededeling dat ik wilde overnachten op de camping, of anders in de jeugdherberg. Nee meneer, dat was vroeger, dat hebben wij allemaal niet meer. We hebben nu alleen nog een trekkershut. Dan wilde ik graag een plekje in de trekkershut. Nee meneer, zo werkt dat niet, u moet dan de hele trekkershut huren.
In de trekkershut staan 2 stapelbedden. Als je genoeg mensen hebt om die bedden te vullen, betaal je allemaal een tientje. Ik ben maar in mijn eentje, dus ik ben blij dat Jeroen van de week mijn eethoek verkocht heeft.

Dus nu zit ik hier met m’n 4 bedden. Ik hoop dat het vannacht zwaar gaat onweren, dan zijn die 4 tientjes toch nog goed besteed. Ik zal in ieder geval de komende tijd serieus aan wildkamperen moeten denken om deze uitgave te compenseren, verbod of geen verbod.
Maar ik heb in ieder geval kunnen douchen en de was kunnen doen. En ik heb ook elektriciteit, en zelfs een koelkastje waar nu nog 1 blikje bier voor me af ligt te koelen. En ik mag morgen uitslapen, want er komt pas om 11 uur iemand om te controleren of ik de boel niet afgebroken heb. Morgen dus een korte wandeling.
En internet heb ik hier niet — blijkbaar hebben Belgische reizigers nooit wat te melden — dus ik kan dit verhaaltje op z’n vroegst morgen pas posten.

Zo voel je je wel een echte pelgrim:

Antwerpen Borgerhout Deurne Borsbeek Boechout Lier

Gisteren was een aparte dag, op z’n zachtst gezegd.

De dag begon goed: ik werd wakker in een pelgrimsherberg die ik nog steeds voor mezelf had, en het weer was goed. Mar het werd al snel duidelijk dat het geen lekkere dag zou worden; de rugzak zat niet lekker en liet zich ook niet corrigeren, en daardoor ging mijn hele lichaam pijn doen. Ik had in eerte instantoe het plan om naar Lier te lopen, maar toen ik bij Boechout even ging zitten, kwam ik niet meer uit de knoop en besloot ik een slaapplaats te zoeken in Boechout. Dat was een foute keuze.

Boechout heeft 1 B&B, maar dat is zwaar boven mijn budget. Ik heb niet naar de prijs gevraagd, maar als ik een vrijstaand herenhuis zie in een bosrijke omgeving, met een zwembad in de tuin, en een groepje plastic jongeren langs dat zwembad, weet ik genoeg. En dus liep ik naar het gemeentehuis om te kijken of ze me daar verder konden helpen. Boechout heeft een kast van een gemeentehuis (neem een enorme vrijstaande villa in gedachten en vermenigvuldig die met 2), maar dat gemeentehuis is maar 2 halve dagen per week open (of 3, daar wil ik van af zijn), en daar valt de dinsdagmiddag niet onder. Het politiebureau dan maar. 3 Halve dagen per week, en graag eerst een afspraak maken. Ik zal het verhaal kort houden: ik heb het hele dorp gezien, en ik kon nergens terecht. Uiteindelijk had ik beter toch naar Lier kunnen lopen. En na de laatste afwijzing, met daarbij het advies om door te lopen naar Lier, zag ik het niet meer zitten en besloot ik de bus te pakken voor die laatste 6 of 7 kilometer. Om de ellende compleet te maken, kwam ik natuurlijk te laat aan in Lier: toeristeninfo dicht, gemeentehuis dicht, kerk dicht… De bibliotheek tegenover de kerk was nog open, dus ik besloot daar te vragen of ze een lijst hadden met lokale B&B’s en hotels. Een medewerker daar wist dat het huis van de buren bij de kerk hoort, en liep even met me mee om te vragen of ze daar iets voor me konden doen; er bleek niemand thuis. Teruglopend naar de bibliotheek kwam er een fietser achterop die riep ‘Hé, een Compostela-ganger!‘. De bibliothecaris herkende de man als ‘ook een wandelaar’, en vertelde dat ik pelgrim en op zoek was naar een slaapplaats was. Waarop de man doodleuk antwoordde ‘Hij kan ook wel bij mij overnachten.‘. En zo veranderde ‘Anders zet ik mijn tentje wel gewoon ergens in een park‘ in een seconde in een slaapplaats met een douche en een paar Kempisch Vuur (een Tripel en een 3-Dubbel) voor het slapen gaan. En hoewel Erik er vroeg uit moest voor zijn werk, hoefde ik me niet te haasten; vanmorgen stond mijn ontbijt in de koelkast, lag er fruit voor onderweg, en ik moest de sleutel maar in de brievenbus gooien.

Erik, nogmaals: dank voor de gastvrijheid en het vertrouwen.

Lier Duffel Walem Mechelen

De wandeling van Lier naar Mechelen zag er weer heel anders uit. Omdat ik de vorige dag nogal last had gehad van mijn rugzak, en dus ook behoorlijk spierpijn had, was ik bang dat het een hele moeilijke wandeling zou worden. Maar de wandeling liep bijna helemaal door de natuur, langs een rivier (de Nete), en het weer was geweldig. En dus heb ik een heerlijke dag gehad, en was ik vroeg in de middag al in Mechelen. Ruim op tijd dus ook om bij de toeristeninfo langs te gaan, waar ik erg vriendelijk geholpen werd, en doorverwezen naar de jeugdherberg. Bij de jeugdherberg was nog plaats, maar ik kon daar pas vanaf 5 uur terecht. En dus had ik geen andere keuze dan op een terrasje neer te ploffen en een Carolus Classic te bestellen. En daarna nog 1. Tja…
Ik ben nooit zo’n liefhebber geweest van speciaalbieren, maar je weet wat ze zeggen: When in Rome, do as the Romans do. (When in Turkey, do as the turkeys do.)

En nu zit ik voor het eerst in mijn leven in een jeugdherberg. Ik zei het nog bij de toeristeninfo: ‘Je ziet het niet direct aan me, maar ik ben geen jeugd meer.‘. Maar dat maakte niet uit.
Er is hier wel wifi, maar op dit moment zit er ook een volledig Oekraiens sportteam te skypen met thuis, dus waarschijnlijk plaats ik dit bericht morgen pas…

Bergen op Zoom natuur en platteland Kalmthoutse Heide Kapellen

Kun je dansen op de maan?

Yep, gisteren heb ik België bereikt. De grensoversteek is zachtjes gezegd pijnloos verlopen. Goed, een fanfare had ik ook weer overdreven gevonden, maar op een gegeven moment heb ik aan een mevrouw gevraagd in welk land ik was, en toen ze zei dat dat België was, moest ik zoeken naar de borden om er een foto van te kunnen maken. Eén Europa is leuk, maar laat de grensposten alsjeblieft staan, voor het vakantiegevoel…

Vandaag was ik uitgenodigd bij Stef en Veerle om te komen eten en slapen, en omdat de GPS 30 kilometer aangaf van Bergen op Zoom naar Kapellen, ben ik weer afgeweken van de GPS. Maar vandaag absoluut geen spijt: ik heb bijna geen huis gezien, en de 2e helft van de tocht heb ik zelfs bijna helemaal over hei en door bos gelopen. En na die heerlijke wandeling, met ook nog eens prachtig weer, kwam ik in Kapellen in een warm bad van zelfgebrouwen bier en stoofvlees met friet (varkenswangen zijn trouwens het beste vlees voor stoofvlees, heb ik geleerd).
Bovendien mochten mijn kleren in de was, en had Veerle 2 nieuwe noodrantsoenen voor me gekocht, zodat die voorraad weer ruimschoots is aangevuld. Tot laat in de avond met Stef en meer bier in de tuin zitten bomen over quantummechanica, relativiteit, de taak van de wetenschap, en meer van dat soort luchtige onderwerpen.
Kortom, zo’n plaats waar je je ’s morgens afvraagt ‘Moet ik echt alweer verder?‘.

Steenbergen Klutsdorp Lepelstraat Halsteren Bergen op Zoom Heimolen

Ik ben eruit waarom het weer van de week niet mee wilde werken…
Toen ik vorige week uit Wateringen vertrok (was dat echt pas vorige week?), heb ik de pijpen van mijn broek geritst. En ik heb heel de dag mooi weer gehad. En de dagen daarna had ik de pijpen aan de broek, en toen werd het weer alleen maar slechter. Dus vanmorgen besloot ik de proef op de som te nemen, en voor vertrek de pijpen van mijn broek te ritsen. En iedereen heeft het resultaat vandaag kunnen zien. Ik had er gewoon niet aan gedacht dat ik mijn magische broek aan had. Excuus daarvoor.

En wat een heerlijke dag was het vandaag.
In Lepelstraat ging ik even wat fruit halen bij een mini-supermarktje. Uiteraard vroeg het meisje achter de kassa waar ik heen ging, dus ik antwoordde dat ik naar Spanje ging, omdat heel de dag achter de kassa zitten nou eenmaal niet mijn ding is. Daarop vertelde zij dat ze onlangs naar Frankrijk was geweest, helemaal alleen en zonder iets te plannen. En alleen door dat te vertellen zwol ze zo op van trots dat ik aan haar kon zien dat haar dag niet meer stuk kon. Bij het afscheid gaf ze me een flesje ijsthee mee, ‘van het huis‘.
Vervolgens in Bergen op Zoom werd ik aangesproken door een fietser die mijn schelp herkende. Hij had eens geprobeerd vanuit Frankrijk naar Santiago te lopen, maar had het na 8 dagen uit heimwee opgegeven.
Daarna klopte ik aan bij de Sint Gertrudiskerk voor een stempel. Die bleken ze niet te hebben, waarna de heren zich uit schaamte in allerlei bochten wrongen om toch een aandenken te verzinnen. Het werd een foto, want dat weegt niks (volgt later, want accu bijna leeg).
Daar weer na werd ik op de Grote Markt aangesproken door een man die binnenkort de laatste 300 kilometer naar Santiago loopt. (Hij: ‘Voor meer heb ik geen tijd.‘ Ik: ‘Tijd moet je maken.‘)
En vlak voor ik bij de camping was werd ik staande gehouden door een vrouw wiens man op dit moment aan het lopen was. ‘Maar hij is begonnen in Sint Pieteport‘ (St.-Jean-Pied-de-Port).
En tot slot kwam Stef geheel onverwacht de camping oplopen, met mijn nieuwe zonnepaneel. Maar ook daarover later meer, want batterij.

De enige domper was eigenlijk de camping: geen campingwinkel, en de kantine was om 7 uur al dicht. Dus als normale mensen gaan eten, is hier niets meer te krijgen.
Ik had voor vertrek 2 noodrantsoenen aangeschaft, voor als ik eens zou stranden in the middle of nowhere. Nou, ik heb the middle of nowhere gevonden: het heet Heimolen, en het ligt in Brabant. En behalve dat zo’n noodrantsoen inderdaad niet te eten is, heb ik dus ook, na nog geen 2 weken van de 6 maanden, 1 van de 2 noodrantsoenen al opgemaakt…