elPeregrino.nl

Gisteren op de valreep het wifi-netwerk op Domaine de Montsalvy nog even afgemaakt; er is nu wifi in alle gîtes. Snoeien en koken zijn leuk, maar het is lekker dat ik ook iets tastbaars achter heb kunnen laten; vooral iets dat een ander op zijn minst veel meer moeite gekost zou hebben. En uiteraard zou Rob Rob niet zijn, als hij niet een uitgebreide en duidelijke handleiding had achtergelaten, aan de hand waarvan ze in het vervolg zelf het netwerk kunnen onderhouden en eventueel zelfs uitbreiden; ‘t is me jammer genoeg niet gelukt de handleiding in het Limburgs te schrijven, maar Nederlands begrijpen ze gelukkig ook een beetje.
O, en vanavond maken ze mijn pasta met kip-pestosaus, dus blijkbaar is dat ook goed bevallen.

Vanmiddag heeft Theo me afgezet in Daglan, en een half uurtje later werd ik daar weer opgepikt door Gilles. Onderweg naar Bouillac reed Gilles (spreek uit ‘Giel’, en niet ‘Zjiel’) even door Belvès, de plaats waar hij ‘s zaterdags op de markt zijn waren verkoopt, en waar ook mijn huisje voor de kerstdagen staat. Ik denk dat ik me er best thuis ga voelen die 2 weken, zowel in het stadje als in het huisje.

Gilles komt uit Zeeland, maar woont al heel lang in deze streek; zijn vriendin woont en werkt in Ierland, is er maar zelden, en heb ik dus nog niet ontmoet. De rest van het huishouden bestaat uit zoons Servaes (17) en Jules (14), die hier zijn geboren en opgegroeid, en HelpX-er Marti (21) uit Barcelona, die hier nu een week of 6 is; een mannenhuishouden dus. Marti spreekt aardig Frans en een beetje Engels, en hij heeft beloofd me wat Spaans en Catalaans bij te brengen; in ruil mag ik hem helpen met zijn Frans en Engels.
Behalve kennismaken hoefde ik vandaag nog niets anders te doen dan het eten klaarmaken. Omdat ik koken wel leuk vind, is er unaniem besloten dat het koken mijn werk wordt. Verder zijn er hier scharrelvarkens en -kippen, en wordt er een huis gebouwd; ik moet maar zien hoe ik mezelf daarin nuttig kan maken.
De wifi-verbinding in mijn kamer is niet echt geweldig (ik moet met mijn laptopje in een hoekje bij het raam gaan staan), dus ik hoop dat ik daar ook wat aan mag doen…

M’n stoofschoteltje staat lekker te pruttelen en geur te verspreiden, en daardoor krijg ik weer zin om eens wat nieuws te proberen. Uit Dégagnac vertrek ik over een weekje alweer, maar op de boerderij in Bouillac blijf ik, als het goed is, wat langer. Wellicht kan ik dan hier eens mee experimenteren (eigen varianten tzt op m’n andere site):

• Hobo Pie
  ‘k Heb varianten gezien voor de oven, maar een vuur is natuurlijk leuker.
• Hobo Stew
  Stoofpotje met tomatensap?!
• Hobo Bread
  350°F ≅ 175°C
• Hobo Hamburgers
  Nee, zo zie je ze niet bij McDo.
• Hobo Beans
  Da’s stevige kost.
• Hobo Cake
  ‘n Toetje hoort er natuurlijk ook bij.

Geen idee of dit nou allemaal traditioneel hobo-voer is, maar het ligt allemaal zo dicht bij ‘mijn keuken’, dat ik er niet aan ontkom hier mee te gaan spelen…

Door de kou ben ik vanmorgen vroeg wakker. Als ik mijn tent aan het afbreken ben, en mijn rugzak aan het inpakken, zie ik vanuit de verte een paar hondenuitlaters verbaasd naar me kijken, maar verder kan ik ongestoord mijn ding doen. Als ik het park uitwandel, zie ik nog een tent staan; deze zwerver heeft helemaal geen moeite gedaan om zijn tent te verbergen, maar hij heeft dan ook 3 grote en vervaarlijk blaffende honden voor zijn tent liggen.

Omdat de oprit naar de snelweg hier een tolpoort is, zoek ik een plek op een secundaire weg. Als ik daar zo’n 3 kwartier sta, komt er een ander aanlopen, die pontificaal achter me gaat staan liften. Als het in je eentje al niet lukt, kun je het met zijn tweeën helemaal wel vergeten, en dus steek ik vriendelijk mijn middelvinger naar hem op, en loop alsnog naar de oprit van de snelweg. Hier kies ik een plekje net voor de oprit naar de tolpoorten, zodat ik alleen verkeer uit Hendaye in de gaten hoef te houden, en niets te maken heb met al het verkeer uit de richting San Sebastian (Donostia). En zowaar stopt er na zo’n 3 kwartier iemand; en zo hobbel ik van tolpoort naar tolpoort. Eén keer wordt ik door de politie aangesproken omdat ik aan de verkeerde kant van de tolpoorten ben gaan staan, maar als ik verhuis naar de andere kant, gaan we toch weer als vrienden uit elkaar; niks ‘moeilijke politie in Frankrijk’, gewoon ‘merci’, ‘bonne journée’ en de hele rataplan…

De laatste automobilist die me vandaag meeneemt, wijst op mijn bordje ‘Bordeaux’ en zegt dat hij niet naar Bordeaux gaat, maar naar Mont-de-Marsan. Ik zeg ‘Maar dat is toch wel richting Bordeaux?‘. Als hij knikt, zeg ik ‘Chaque kilomètre est une kilomètre.‘, en stap in. Onderweg bedenk ik me dat ik afgelopen zomer in de refuge van Mont-de-Marsan geslapen heb; ik heb er zelfs een nieuwe credencial aangeschaft. Als ik uitgestapt ben in Mont-de-Marsan is er echter helemaal niets aan de stad dat me bekend voorkomt. Ik concludeer dat ik in de war ben met een stad met een naam die erop lijkt, en loop door richting de andere kant van de stad, waar ik verder wil liften richting Dégagnac. Maar tijdens een korte pauze kan ik het toch niet laten om op mijn wandelstok te kijken met welke stad ik dan in de war ben, en daar zie ik ‘Mont-de-Marsan’ staan. Nu gaat het jeuken, en als ik langs een bordje ‘Hôtel de Ville’ kom, sla ik bijna af om naar de plaatselijke refuge te gaan informeren. Maar als ik op de klok kijk, zie ik dat het pas half drie is, en dat ik dus nog zo’n 3 uur lifttijd heb; dat kan best eens honderd kilometer zijn. En dus loop ik door. Totdat ik bij een straathoek kom, waarvan ik denk ‘Hé… Nu moet dáár de refuge zijn…‘. En dat blijkt waar. En dan kan ik de roep van een fatsoenlijk bed, een fatsoenlijk toilet en een douche niet langer weerstaan, en ga ik naar de Aziatische supermarkt waarvan ik weet dat ik daar de sleutel kan ophalen (de vrijwillige hospitalier komt alleen ‘s avonds even kijken of er pelgrims zijn).

Het eerste dat ik in de refuge doe, is koffie zetten (de koffie is een keer niet op!). Als ik niet mag blijven (liftend, op de terugweg, zonder geld), kunnen ze me dat alvast niet meer afnemen. Het tweede is een lange, hete douche; zelfde argument. Dan is het tijd voor boodschappen, en dan kan ik alleen nog maar wachten op de hospitalier, die volgens een briefje om een uur of 5 moet komen.
En dat doet ze ook. En dat ik op de terugweg ben, wil nog niet zeggen dat ik geen pelgrim meer ben. En dat ik lift, is begrijpelijk na een wandeling van Nederland naar Spanje. En dit is een donativo-refuge, dus als ik geen geld heb, zijn de vrijwilligers blij dat ze me kunnen helpen door me gratis op te vangen. En laat ik morgen alsjeblieft niet vertrekken zonder koffie. (Ja, Hendaye, zo kan het ook.)

En dus zit ik dit nu te tikken terwijl ik macaroni met heel goedkope pastasaus op zit te boeren, de refuge lekker warm wordt, de radio non-stop jaren 80 en 90 speelt, en er een echt bed op me wacht, in een refuge die ik weer eens helemaal voor mezelf heb.
Maar het voelt wel raar om hier weer terug te zijn, want eigenlijk hoort dat niet.

Morgen hopelijk de laatste 170 kilometer.

Als je ooit gaat liften in noord-Spanje, en iemand biedt aan je mee te nemen tot Bilbao: weiger beleefd; zeg maar dat ik het gezegd heb. Vandaag had ik minstens in Donostia (San Sebastian) willen zijn. In plaats daarvan ben ik heel de dag bezig geweest Bilbao uit te komen.

Welke kant ik niet op moest, wist ik: richting de tolweg. En dus vertrok ik vanmorgen om half negen richting de dichtstbijzijnde oprit naar de snelweg aan de andere kant van de daklozenopvang, een uurtje lopen. Dat bleek een erg slechte plek om te liften. Ten eerste was het zowel de oprit richting Donostia als richting Santander, dus (meer dan) de helft van de auto’s ging de verkeerde kant op. Ten tweede kwamen er sowieso al erg weinig auto’s langs. Ten derde was er weinig plaats voor auto’s om te stoppen, als iemand dat al gewild zou hebben. Maar ten vierde had iedereen zo’n haast dat niemand zelfs maar overwoog om te stoppen.

Na een uur gaf ik het op, en besloot naar de volgende oprit te lopen. Wat ook weer een uur duurde, en tot overmaat van ramp bleek het een viaduct en geen oprit; de GPS was wat onduidelijk.

Waardoor er niets anders overbleef dan weer anderhalf uur te lopen naar de volgende oprit; dit keer moest ik ook over een berg. Helaas bleek dit alleen de oprit richting Santander, en moest ik nog een half uur verder voor de oprit richting Donostia.

Na hier een uur gestaan te hebben, moest ik echt even de benen strekken, en dus liep ik even de nabijgelegen industriewijk in, en struikelde ik over een enorm Coca Cola distributiecentrum. Daar moesten ze toch vrachtauto’s hebben die ook buiten Bilbao reden?! En dus liep ik de portiersloge in, en legde mijn probleem voor. De portier dacht met me mee: ze reden niet naar Frankrijk, maar er stonden 3 vrachtwagens klaar om naar Donostia te rijden; hij ging aan het bellen. In een paar minuten was zijn meerdere ter plaatse, die me vroeg buiten het hek te wachten, me een blikje cola in handen drukte, en beloofde ook te gaan bellen. Binnen 5 minuten was hij terug: verzekeringstechnisch was het niet mogelijk; alleen de chauffeur was verzekerd, en geen passagiers. Hij kon me alleen maar aanraden om daar-en-daar bij het tankstation te gaan staan; daar kwam veel verkeer langs. Hoewel dat precies de plek was waar ik al een uur van mijn tijd verdaan had, besloot ik, bij gebrek aan een alternatief, toch maar terug te gaan.

Na weer een uur begon het donker te worden, en was ik bovendien verkleumd, en gaf ik het op. Ik besloot om richting de volgende oprit te lopen, daar een beschut plekje te zoeken voor de nacht, en morgen een nieuwe poging te wagen.

Onderweg zag ik in de verte een kerk, en tegen beter weten in besloot ik daar even langs te lopen. Het licht was uit, en de deur was dicht. Voor de zekerheid liep ik nog even om de kerk heen. Aan de achterkant bleek een deur open waaruit licht naar buiten scheen. En dus vroeg ik aan de vrouw in de deuropening ‘¿Podeís me ayudar, por favor?‘. De dame liet me direct binnen plaatsnemen, en verdween. Een minuut later stond de pastoor voor mijn neus: ‘Di me.‘. En dus legde ik hem in mijn beste Spaans uit dat ik een pelgrim op de terugweg was, dat ik nogal een klotedag had gehad (‘un dia con cojones‘, is dat goed? ;-)), dat ik een beetje verdwaald was, en dat ik geen slaapplaats had. Voor albergues moest ik in Bilbao zijn, vertelde hij me, hier was niets voor pelgrims (ik ben inmiddels in Galdakao, een voorstad van Bilbao). Dan zou ik wel op straat slapen, zei ik tegen hem, en wilde opstaan. Dat was nou ook weer niet nodig: ‘Si quieres, puedes dormir en nuestro local.‘. Wat ‘nuestro local‘ precies inhoudt, weet ik nog niet, want ik schrijf dit als ik zit te wachten tot ik om 9 uur terecht kan. Maar het is in ieder geval een dak boven mijn hoofd, en dat is goed, want het begint te regenen.

Update later:
‘Nuestro local‘ blijkt een ruimte in de kerk, zo te zien het klaslokaal voor de zondagschool. Toen ik om 9 uur wilde aanbellen, kwam de pastoor net aanlopen. Of ik het op kon brengen om nog even te wachten, dan kon hij nog even brood gaan halen, zodat hij me wat te eten kon aanbieden. Uiteraard kon ik daarop wachten.
Inmiddels is de deur van de kerk op slot, en heb ik een broodje paté, een broodje mortadella, een banaan en een kuipje yoghurt achter mijn kiezen. De pastoor bleef zich maar verontschuldigen dat het niet veel was, maar dat hij er op zo korte termijn niet meer van kon maken. Morgenochtend om half negen komt hij de deur weer van het slot doen, en dan neemt hij ontbijt mee.